του Κώστα Τάταρη
” Ερεβώδες” χαρακτήρισε ο κ. Νατσιός , πρόεδρος του κόμματος “ΝΙΚΗ”, το αριστούργημα του Τόλκιν “Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΔΑΚΤΥΛΙΔΙΩΝ”…Όχι “απλά δεν μου αρέσει”, “δεν συμφωνώ” (που είναι δικαίωμά του), αλλά “ερεβώδες” και ο συγγραφέας, μάλλον, “δαιμονόπληκτος”, μάλιστα!
Ο κ. Νατσιός αυτοαποκαλείται “Ρωμιός”, η Ρωμηοσύνη (με “ήτα”) που εγώ ξέρω, διακρίνεται από ευρυχωρία και πνευματική αρχοντιά ! Δεν είναι προτεσταντίζουσα ηθικολογία, δεν είναι κατηχητικό με “πολιτικό ένδυμα”, δεν είναι Βατικάνεια “λογική”.
Ο Τόλκιν, καθηγητής της Οξφόρδης, Ομηριστής και δημιουργός ενός Σύμπαντος όπου μεταφυσική και ηρωικό πρότυπο αλληλοσυμπληρώνονται, δεν ήταν, προφανώς, Ορθόδοξος . Τι σημασία έχει;
Σημασία έχει ότι στο Τόλκειο Σύμπαν, ο κ. Νατσιός (αν ήταν αληθινός Ρωμηός), θα έβρισκε ενδιαφέροντα πράγματα…
Όπως τη Συναλληλία Ιεροσύνης και Βασιλείας (ενάντια σε κάθε Παποκαισαρισμό ή Καισαροπαπισμό, αλλά και Λουθηρανική ατομοκεντρική “σωτηρία άνευ μυστηρίων” ή Καλβινική “σωτηρία προορισμού”, όπου ο “Θεός αγαπάει μόνο τον νοικοκύρη”, ενώ στη δική μας ευρυχωρία “αγαπάει και τον κλέφτη” ), στο πρόσωπο του Άραγκον τον αληθινό Βασιλιά, που κερδίζει το Βασίλειο με Τιμή, (όχι κληρονομικώ δικαιώματι ως “Φράγκος ευγενής”), που αναλαμβάνει μια Αποστολή που τον υπερβαίνει, με συντροφικότητα απέναντι σε “ταπεινής καταγωγής” συνοδοιπόρους, με προσωπική διακινδύνευση και ετοιμότητα θυσίας, με διάθεση μαθητείας απέναντι στον “Μάγο”, εκπρόσωπο του Ιερού στη “Μέση Γη”.
Θα καταλάβαινε ότι η “Μέση Γη” είναι η ιδεατή Αυτοκρατορία, κάτι σαν την ελληνογέννητη Ρωμανία, όπου “Ξωτικά” (ως η αγγελική τάξη της, ), “Χόμπιτ”, “Νάνοι”, “Άνθρωποι”, χωρίς να αναμειγνύονται, (άλλο η εξαίρεση του Βασιλιά και της κόρης του Αρχηγού των Ξωτικών, άλλος συμβολισμός εκεί), διατηρώντας το κάθε είδος τον δικό του χώρο και Πατρίδα, συλλειτουργούν ως κοινωνοί της ίδιας Αυτοκρατορίας (αντιθέτως, τα “Όρκ”, οι εκπεσόντες άγγελοι, είναι αποτέλεσμα υβριδισμού).
Ότι οι “Νάνοι”, το πλέον “χθόνιο στοιχείο” της Αυτοκρατορίας , αλλά αθώο και ηρωικό, φαγάδες, πιοτήδες, καυχησιάρηδες, συναγωνίζονταν στον ηρωισμό την αγγελική τάξη, τα “Ξωτικά”, και παρά τη (δικαιολογημένη) έμφυτη αντιπάθεια μεταξύ τους, όταν ο Νάνος μετά τη συνομιλία με την Κυρά των Ξωτικών είπε : “Ζήτησα μια τρίχα από τα χρυσά μαλλιά της, μου έδωσε τρεις, είμαι πλούσιος και ευτυχισμένος”, η διαλεκτική “χθόνιου” και “ουράνιου” είναι βεβαιότητα και εφαλτήριο ανόδου.
Θα έβρισκε πολλά ως προς την “πτωτικότητα του ανθρώπινου γένους”, κοινό στοιχείο της Ορθοδοξίας και του (αληθινού) Συντηρητισμού (όχι του γλυκανάλατου “εθνικοσυντηρητισμού” που ξέρουμε), που βασικό στοιχείο που τον διακρίνει από την “αφελή αισιοδοξία του Διαφωτισμού” (που έχει ως κατάληξη τη Γκιλοτίνα της “Γαλλικής Επανάστασης” και τα Γκουλάγκ της Σοβιετίας), είναι η “απαισιοδοξία για τη φύση του ανθρώπου”. Όλοι οι άνθρωποι “δαχτυλοκουβαλητές” στάθηκαν ανάξιοι του προορισμού τους, ακριβώς λόγω της πτωτικότητας της φύσης τους. Και βρέθηκε το ταπεινό “Χόμπιτ” με τον σύντροφό του (ύμνος στην αντρική φιλία), να φέρει σε πέρας την αποστολή…και ο (Ρωμηός Βασιλιάς μετά τη Στέψη έκανε υπόκλιση στα “ταπεινά Χόμπιτ” και τα έντυσε με πορφυρούς χιτώνες… ( “και οι έσχατοι έσονται πρώτοι”).
Πολλά θα μπορούσε να καταλάβει από ένα ολόκληρο Σύμπαν (που αρχίζει με το “Σισμαρίλλιον”) αν ήταν Ρωμηός, αλλά δεν είναι…
Δεν θα πω (ούτε θα προσπαθήσω να καταλάβω) τι ακριβώς είναι. Εκείνο που θα πω είναι ότι οι “χριστιανούληδες” μ’ εκνευρίζουν το ίδιο με τους εκκοσμικευμένους αθεϊστές και “ορθολογιστές” άγευστους κάθε Ιερού….
