Ένα βιβλίο στο οποίο Χριστιανισμός και Ελληνισμός συγκρούονται με φόντο το Βυζάντιο!
Βία, αιρέσεις, Ιδεολογικές μάχες συνωμοσίες και παιχνίδια εξουσίας, ως ένα θέατρο της Ιστορίας, στην περιοχή της Αντιόχειας. Στη μεγάλη παράδοση των ταινιών που έλκονται από την αλλόκοτη, όσο και αμφίδρομη σχέση «διώκτη-διωκόμενου», αλλά εκτός της ελληνικής κινηματογραφικής παράδοσης που αποφεύγει διαχρονικά θα θίξει το ευαίσθητο ζήτημα της σύγκρουσης ελληνισμού και χριστιανισμού στη βυζαντινή Ελλάδα, ο σκηνοθέτης Γιώργος Σταμπουλόπουλος παρουσίασε στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 ένα ρηξικέλευθο καλλιτεχνικό έργο.
Τοποθετώντας τη δράση της ταινίας του στα τέλη του 4ου μεταχριστιανικού αιώνα, στο Βυζάντιο που σπαράσσεται ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, ανάμεσα στο λυκόφως των Θεών και την άνοδο του Θεού, ο σκηνοθέτης ακροβατεί με επιτυχία στο μεταίχμιο του μεγάλου θεάματος και του φιλοσοφικού στοχασμού, χωρίς ν’ αφήνει ποτέ τις προδιαγραφές του πρώτου να πνίγουν τον δεύτερο.
Δυο Ήλιοι στον ουρανό. Δύο χαρακτήρες που εκπροσωπούν διαφορετικούς κόσμους, ο διώκτης των Εθνικών, Λάζαρος ο Καππαδόκης και ο επικεφαλής του Διονυσιακού θιάσου, Τιμόθεος ο Σκηνικός, δρουν σε ένα ασυνήθιστο τοπίο του εγχώριου κινηματογράφου, όπου ο σκηνοθέτης δεν διστάζει να φέρει στο προσκήνιο αντικρουόμενα στοιχεία της ελληνικής ταυτότητας που ταλανίζουν τον τόπο μας μέχρι σήμερα.
Η συλλεκτική έντυπη έκδοση μιας κινηματογραφικής περιπέτειας μεταξύ θεάματος και φιλοσοφικού στοχασμού, με φόντο ένα ολοζώντανο τοπίο δράματος και λύτρωσης.
Βιογραφικό Συγγραφέα
Ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος (Σκηνοθέτης – Σεναριογράφος – Παραγωγός) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Για πάνω από μία δεκαετία (1956-1967), εργάζεται σαν πρώτος βοηθός σκηνοθέτη ή διευθυντής παραγωγής σε περισσότερες από πενήντα ελληνικές ταινίες ή ξένες παραγωγές που γυρίστηκαν στην Ελλάδα. Το γύρισμα της πρώτης του ταινίας ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ σημαδεύεται από την κήρυξη της δικτατορίας, τον Απρίλη του 1967. Η ταινία, που έφθασε λαθραία στο Φεστιβάλ του Locarno το 1968 και βραβεύθηκε με το βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (Fipresci), απορρίφθηκε τον επόμενο χρόνο απ’ τη χουντική επιτροπή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας απέχει από κάθε δημιουργική κινηματογραφική δραστηριότητα και ασχολείται, βιοποριστικά, με την παραγωγή και τη σκηνοθεσία διαφημιστικών ταινιών. Στο διάστημα 1980-2006 γυρίζει άλλες τέσσερις ταινίες (ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΡΑΒΑ, ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΙΝΔΥΝΟΣ, ΔΥΟ ΗΛΙΟΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ και ΠΑΝΔΩΡΑ). Είναι Επίτιμο μέλος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Είναι παντρεμένος με τη ζωγράφο Τζούλια Ανδρειάδου και έχει δύο παιδιά, μια κόρη και έναν γιο.
