Όσοι είδαν στις τηλεοπτικές οθόνες και διάβασαν στις εφημερίδες για το ένα εκατομμύριο πολίτες που βρέθηκαν στις 19/1/23 στην place de la Republique στο Παρίσι διαμαρτυρομενοι μ’αφορμη το συνταξιοδοτικο νομοσχέδιο του προέδρου Μακρόν, θα αναρωτήθηκαν, γιατί τόσος κόσμος, δυναμικός είναι έτοιμος να συγκρουστει με την Γαλλική κυβέρνηση; Είναι μόνο το συνταξιοδοτικο νομοσχέδιο η υπάρχει και κάτι αλλο; Ας το δούμε λοιπόν.
Το συνταξιοδοτικο είναι προβλημα: και για τους πολίτες και για τον Γάλλο πρόεδρο. Αυτός ο τελευταίος αντί να επιμείνει σε κάποια, ας πούμε ( πάντα με ερωτηματικο) λογικά επιχειρήματα, όπως πχ το ότι η γαλλικη οικονομία αι το κρατος θα χουν τα επόμενα 25 χρόνια, σύμφωνα με τους οικονομικές αναλύσεις, απώλεια 600 με 900 δισεκατομμύρια ευρώ, αντί να εξηγήσει ότι έτσι όπως πάει η γαλλική οικονομική πραγματικότητα, με την εντυπωσιακή αύξηση του ορίου ζωής, σύντομα θα ανταποκρινονται οι συντάξεις στις πλάτες 1,5 ενεργού πολίτη αντί 4 που ήταν το 1980, αντί να πιστεύει ο Γάλλος πρόεδρος ότι αυτό το κενό θα το καλύψει η ανάπτυξη κι ή πλήρης απασχόληση, αντί λοιπόν επαναλαμβάνω να ανοίξει διάλογο με τους πολίτες με άμεσο κι ειλικρινή τρόπο, προτίμησε από τις προεδρικές εκλογές να παίζει κρυφτούλι με τον κόσμο. Προεκλογικά είπε ότι δεν θ’αυξησει στα 65 το όριο σύνταξης, μετά το έκανε 64 ,λόγω κοινωνικών αντιδράσεων, για να εκλεγεί,τώρα επανέρχεται κλπ. Δεν τον πιστεύουν πια οι Γάλλοι. Κι αντιδρούν. Ένα εκατομμύριο πλήθος το έδειξε. Ο κοσμος θυμαται παντα τον Μιτεραν που είχε υποσχεθεί συνταξη στα 60. Και αυτο θελει. Κι αντιδρα. θ’ακολουθησουν κι άλλες αντιδράσεις.
Η εμπιστοσύνη χάθηκε μεταξύ Μακρόν και Γάλλων πολιτών.
Αν τώρα σ’αυτο το συγκεκριμένο πρόβλημα του συνταξιοδοτικου ,προστεθούν, η ανασφάλεια που υπάρχει λόγω του μεταναστευτικου, της έλλειψης καθημερινής ασφάλειας και επίσης τα ταυτότητας ερωτήματα των Γάλλων για το ποιοι είναι πλέον σήμερα μέσα στον κυκαιωνα της παγκοσμιοποιησης, τότε θα φτάσουμε αντιμέτωποι με το πραγματικό πρόβλημα που θέτουν οι Γάλλοι, ένα πρόβλημα που δεν είναι μόνο Γαλλικό αλλά κι Ευρωπαϊκό, γενικώς ανθρώπινο. Ποιο είναι αυτό; Η αναζήτηση κι απαίτηση για ευζωία, για μια αξιοπρεπή ζωή των πολιτών, των οικογενειών τους και των παιδιών τους. Είναι η επιθυμία για μια σωστή παιδεία, για επιστροφή των Ανθρωπιστικων σπουδών, για χρόνο μάθησης και προσωπικών στιγμών, γενικώς για μια πιο ποιοτική ζωή όπου εργασία και παιδεία να συμβαδίζουν. Ο κόσμος βιώνει την αποξένωση από τον πολιτισμό και την αξιοπρεπή ζωή. Όλοι εργάζονται μόνο για να επιβιώνουν. Γι’αυτο και δεν αντέχουν άλλο. Αντιδρούν. Δικαίως.
Αν δεν αλλάξει πολιτική ο Γάλλος πρόεδρος, αν δεν πάψει να ναι ” πιστος” στ’αφεντικα της παγκοσμιοποιησης, τότε θα χει πολλά προβλήματα στο υπόλοιπο της θητείας του. Οι εξεγερμένοι πολίτες δεν αστειεύονται και χάνουν την υπομονή τους. Θα χουμε βίαια επεισόδια στην συνέχεια.
Δημοσθένης Δαββετας, ποιητής,εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.
