Στον δυναμικό κόσμο της δημοσιογραφίας, η ενημέρωση και η ανταλλαγή απόψεων αποτελούν βασικούς πυλώνες του επαγγέλματος. Ωστόσο, όταν δημοσιογράφοι επιλέγουν να κατηγορήσουν τους συναδέλφους τους, η δυναμική αυτή λαμβάνει μια εντελώς διαφορετική τροπή. Το παρόν κείμενο βασίζεται στην ευρωπαϊκή έρευνα σχετικά με τις συνθήκες εργασίας, η οποία διενεργήθηκε από το Ευρωπαϊκό Ίδρυμα για τη Βελτίωση των Συνθηκών ∆ιαβίωσης και Εργασίας (Ίδρυμα του ∆ουβλίνου). Το φαινόμενο με τους “accusers” αναφορικά με την Ελλάδα παρατηρήθηκε σε πολύ υψηλά ποσοστά στα δημόσια μέσα και σε χαμηλότερα στο χώρο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Βασική αρχή των δημοσιογράφων “accusers” δεν υπάρχει. Είναι η ανικανότητα, η αμάθεια, η έλλειψη γνώσεων και κατ επέκταση το χαμηλό κοινωνικό επίπεδο. Οι “accusers” επιδιώκουν μέσα σε έναν εργασιακό χώρο να δημιουργήσουν συνθήκες που θα θέσουν σε δυσμενή θέση τα άτομα που δεν είναι σύμφωνα με τις προτιμήσεις ή τις απόψεις τους, με σκοπό τη διασφάλιση της δικής τους επιβίωσης.
Συνήθως τα άτομα αυτά ιδεολογικά είναι ακραίων πολιτικών πεποιθήσεων και ταυτίζονται ή προβάλλουν ακόμη και μεθόδους του υποκόσμου. Υποδεικνύουν διασυνδέσεις με πρόσωπα σε οργανισμούς και όχι μόνο οι οποίες είναι ανύπαρκτες και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που έχουν εντοπισθεί και ερευνώνται. Αυτοί οι “accusers” επιχειρούν να διαβιβάσουν πλαστές πληροφορίες στους ανωτέρους τους, είτε για να τους υποστηρίξουν, είτε για να καλοπιάσουν τις ευαίσθητες πλευρές των ανωτέρων για να κερδίσουν την εύνοιά τους. Στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν, οι “accusers” εκμεταλλεύονται προτάσσοντας ως επιχείρημα την επιρροή τους στην κοινή γνώμη, που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υφίσταται, παρουσιάζοντας ένα παραποιημένο προφίλ που σκοπεύει να ευνοήσει την αυτοπροβολή τους και να αποκομίσουν υποκειμενικά οφέλη. Εάν οι εργαζόμενοι στα Μ.Μ.Ε παρατηρήσουν το χώρο στον οποίο δραστηριοποιούνται επαγγελματικά, θεωρείται δεδομένο ότι στο πρόσωπο κάποιου θα εντοπίσουν έναν “accusers” που επιχειρεί να σπιλώσει συνειδήσεις των συναδέλφων του, στους προϊσταμένους του.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι συχνά εμμονικοί και επιδιώκουν να διαμορφώσουν το περιβάλλον τους μέσα από αυτές τις εμμονές. Κατηγορούν τους συναδέλφους τους με κάθε δυνατό τρόπο, καθώς δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν ανοιχτά τις ψυχολογικές διαφορές του εγκεφάλου τους. Αποφεύγουν την έκφραση επιχειρημάτων, προτιμώντας να κατηγορούν χωρίς επαρκείς λόγους, κατά το λαϊκή έκφραση «πετώντας λάσπη». Σε γενικές γραμμές, αυτοί οι δημοσιογράφοι δεν εκφράζουν ποτέ θετική γνώμη για κανέναν και θεωρούν τον εαυτό τους ξεχωριστό και εξαιρετικό. Η αντικειμενικότητα συχνά χάνεται στον κόσμο τους, καθώς επικεντρώνονται αποκλειστικά στο να αναδείξουν τις δικές τους απόψεις, ανεξαρτήτως της αντικειμενικής πραγματικότητας. Εν κατακλείδι αν η δημοσιογραφία έχει ως στόχο την αντικειμενική ενημέρωση του κοινού, τότε η παρουσία δημοσιογράφων “accusers” είναι περιττή.