Δύο νέα κορίτσια που αγκάλιασαν την ιδέα του εθελοντισμού και έγιναν αρχικά διασώστριες και στη συνέχεια εκπαιδεύτριες διασωστών φιλοξενούνται στο τελευταίο τεύχος του «Εκτός των Τειχών», της περιοδικής έκδοσης του δήμου Νεάπολης-Συκεών, κλέβοντας τις εντυπώσεις όχι μόνο για τις τεχνικές που γνωρίζουν αλλά κυρίως για τη στάση ζωής που έχουν επιλέξει.
Η Λίνα Καραγιοβάννη και η Ελένη Σαμαρά, μαθήτριες και οι δύο του 2ου ΓΕΛ Νεάπολης μίλησαν στο ΕτΤ σε μια συνέντευξη που προσπαθεί να καταγράψει κυρίως το «λογισμικό» που κάνει τα νέα παιδιά να καταβάλλουν προσωπικό χρόνο και κόπο για να μάθουν πώς να βοηθούν συνανθρώπους τους που κινδυνεύουν και χρειάζονται βοήθεια.
Διαβάστε τι λένε η Λίνα και η Ελένη και το σίγουρο είναι ότι θα εντυπωσιαστείτε κι εσείς:
ΔΗΜ: Αλήθεια, πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τις πρώτες βοήθειες.
Λ.Κ: Λίγο μετά την πρώτη καραντίνα μία φίλη μου είπε ότι παρακολούθησε διαδικτυακά κάποιο σεμινάριο, στο οποίο εκπαιδεύουν και ανήλικους ενώ δίνουν και πιστοποίηση. Το είχα στο μυαλό μου και μια μέρα που μιλούσαμε με την Έλενα και λέγαμε ότι θέλουμε να κάνουμε σεμινάρια, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε επιλέγοντας ως αντικείμενο τις πρώτες βοήθειες.
Ε.Σ: Ήτανε κάτι που μπορούσαμε να κάνουμε άμεσα, και νιώσαμε ότι είναι πιο σημαντικό, πιο χρήσιμο και συγκαταλέγεται στις βασικές γνώσεις που πρέπει να ‘χουμε όλοι.
Όπως περιγράφουν η Λίνα και η Ελένη παρακολούθησαν δυο σειρές σεμιναρίων στην οργάνωση Kids Save Lives, η πρώτη για την απόκτηση γνώσεων παροχής πρώτων βοηθειών που οδηγεί στο τίτλο του διασώστη και η δεύτερη για την μετάδοση αυτών των γνώσεων σε άλλους ανθρώπους που οδηγεί στον τίτλο του εκπαιδευτή.
Μάλιστα είναι πλέον πιστοποιημένες εκπαιδεύτριες που έχουν κάνει αρκετές παρουσιάσεις σε σχολεία και μαθητές μεταφέροντας τη γνώση τους για τις πρώτες βοήθειες στους συνομηλίκους τους, ενώ ως διασώστριες είναι δηλωμένες και στην εφαρμογή «I Save Lives» μέσω της οποίας καλούνται σε περιστατικά για να βοηθήσουν άμεσα ανθρώπους που βρίσκονται σε κίνδυνο.
ΔΗΜ: Αυτό που καταλαβαίνει κάποιος όταν έχει απέναντί του ανθρώπους που παίρνουνε πιστοποίηση διασώστη, είναι ότι ενδιαφέρονται… θέλουν να βοηθήσουν ανθρώπους που βρίσκονται σε δυσκολία. Αυτή το αίσθημα ή η αίσθηση της αλληλεγγύης πόσο ανεπτυγμένη είναι στα παιδιά της ηλικίας σας; Είναι κάτι συνηθισμένο; »
ΛΚ: Όχι ιδιαίτερα, μ’ αυτή τη μορφή τουλάχιστον. Δηλαδή μπορεί κάποιος να είναι άνθρωπος που του αρέσει να βοηθάει, να το ‘χει αυτό το ένστικτο, αλλά να μην αντιλαμβάνεται το πόσο σημαντικό είναι να ξέρεις πρώτες βοήθειες.
ΔΗΜ: Άρα, στην ουσία, δεν κάνουν το επόμενο βήμα για να δώσουν, ας πούμε, τη δυνατότητα στον εαυτό τους να μπορέσουν να βοηθήσουν. Αλλά λες ότι το αίσθημα υπάρχει.
ΛΚ: Ναι, πολύ… σε αρκετούς, ναι.
ΔΗΜ: Τι να σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;
ΛΚ: Για τη γενιά μας, βλέπω απ’ τη δική μας τη χρονιά, Δευτέρα Λυκείου, τα περισσότερα άτομα που έχω συναναστραφεί όντως είναι βοηθητικά άτομα και συνεργάσιμα, δηλαδή είναι καλλιεργημένα. Απλά πολλοί δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει η δυνατότητα να μάθουν Πρώτες Βοήθειες σ’ αυτή την ηλικία.
ΕΣ: Συμφωνώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο τελευταίο σεμινάριο που δίδαξα η πλειοψηφία ήταν παιδιά στην ηλικία μας.
ΔΗΜ: Πολλοί πιστεύουν ότι τα νέα παιδιά, έχουν σε πρώτο πλάνο τον εαυτό τους και δεν έχουν αφήσει και πολύ χώρο για τους άλλους. Τι πιστεύετε εσείς;
ΛΚ: Αυτό είναι μία αλήθεια. Υπάρχει ο εγωκεντρισμός, αλλά σε άλλα πράματα, ίσως στις φιλίες. Νομίζω είναι της ηλικίας λίγο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει το αίσθημα της αλληλεγγύης. Υπάρχει πιο πολλή από τις προηγούμενες γενιές. Μάλιστα πιστεύω ότι σε αυτή την κατεύθυνση επηρεάζουν θετικά και τα social media καθώς ευαισθητοποιούν περισσότερο επειδή ακριβώς, γνωρίζουμε περισσότερα για το τι συμβαίνει στον κόσμο, ανταλλάσσουμε γνώμες κι απόψεις και αυτό βοηθάει.
Παρά τις… εξηγήσεις των κοριτσιών για την επιλογή τους να μάθουν πρώτες βοήθειες η απόφαση να γίνουν εκπαιδεύτριες παρέμεινε… ανεξήγητη.
ΔΗΜ: ΟΚ. Μάθατε πώς να σώζετε ζωές. Γιατί όμως να μάθετε πώς θα μάθετε σε άλλους να σώσουν ζωές; Τι σας ώθησε σε αυτή την απόφαση;
ΕΣ: Μου άρεσε η διαδικασία, μου άρεσε που έβλεπα άλλους ανθρώπους να εκπαιδεύουν και έτσι να προσφέρουν, κι ήθελα να κάνω το ίδιο, να προσφέρω κι εγώ.
ΛΚ: Κι εγώ το ίδιο θα έλεγα. Βέβαια στην πορεία, συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει και σαν διαδικασία το να διδάξω κάτι, το οποίο είναι κάτι που δεν το είχα αντιληφθεί για τον εαυτό μου. Ίσα-ίσα αυτό που με θυμάμαι να λέω από μικρή μέχρι και… πριν ελάχιστο καιρό, είναι ότι ό,τι και να κάνω στη ζωή μου, δεν θα διδάξω ποτέ, τίποτα σε κανέναν, δεν θα πλησιάσω σε αίθουσα, δεν θα πλησιάσω σε άνθρωπο που περιμένει να του μάθω κάτι, δεν το αντέχω. Και τελικά, στον διαγωνισμό που είχαμε στο ΝΟΗΣΙΣ τον Απρίλιο, (ήτανε διαγωνισμός με σχολεία, για δεξιότητες Καρδιοπνευμονικής Αναζωογόνησης) κατάλαβα ότι το 100% του άλλου το χαίρεσαι 20 φορές πιο πολύ απ’ το δικό σου, το οποίο δεν το περίμενα… Βέβαια η αρχική σκέψη θεωρώ ότι πάντα είναι ο εθελοντισμός και το ότι θα προσφέρεις κάτι. Το θέμα είναι ότι τελικά βοηθάς και τον εαυτό σου, και στο να σε ανακαλύψεις και στο να είσαι πιο καλά.
ΔΗΜ: Άρα, το μήνυμα είναι, αν το καταλαβαίνω σωστά, ότι, ενώ ο εθελοντισμός θεωρείται μια πράξη η οποία στοχεύει στον απέναντι, στην ουσία…
ΛΚ: Στοχεύει σε σένα
ΔΗΜ: Ελένη, πώς σου φαίνεται αυτή η διαπίστωση;
ΕΣ: Συμφωνώ απόλυτα μ’ αυτό που είπε η Λίνα
ΔΗΜ: Εσύ τι ανακάλυψες, για σένα σ’ αυτή τη διαδρομή;
ΕΣ: Δεν ξέρω τι ανακάλυψα, κατάλαβα όμως ότι με γεμίζει πάρα πολύ αυτή η διαδικασία. Μου έτυχε να πηγαίνω στο σεμινάριο με μία διάθεση η οποία δεν ήταν κι από τις καλύτερες και να φεύγω γεμάτη. Νιώθω ότι με επηρεάζει θετικά η αλληλεπίδραση με ανθρώπους με τους οποίους έχουμε κοινό στόχο.
Η κουβέντα με την Λίνα και την Ελένη έκλεισε με τις επισημάνσεις τους για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα σχετικά με την παροχή πρώτων βοηθειών.
Σύμφωνα με την περιγραφή τους υπάρχει τεράστιο πρόβλημα καθώς ελάχιστα θύματα καρδιακής ανακοπής επιβιώνουν αφού πολύ λίγοι πολίτες ξέρουν από πρώτες βοήθειες ενώ και οι απινιδωτές που υπάρχουν είναι σημαντικά λιγότεροι από αυτούς που χρειάζονται για να καλύψουν γεωγραφικά με επάρκεια τυχόν περιστατικά.
«Η ύπαρξη απινιδωτών έχει τεράστια σημασία καθώς είναι πλέον «έξυπνοι» και μπορούν να καθοδηγήσουν και χρήστες που δεν έχουν γνώσεις και εμπειρία στο να σώσουν μια ανθρώπινη ζωή…» μας είπαν παροτρύνοντας εταιρείες, φορείς, δήμους και οργανισμούς να αποκτήσουν άμεσα.