Είτε από το Νίτσε: “Ό,τι δε με καταστρέφει με κάνει ισχυρότερο» είτε από τον Πορτοκάλογλου « Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό», η αλήθεια είναι και παραμένει ότι εκεί που ο περισσότερος κόσμος βλέπει καταστροφή, απογοήτευση και απαισιοδοξία, ο ευφυής άνθρωπος αντιλαμβάνεται ευκαιρίες.
Για αλλαγή, για ανανέωση, για εξέλιξη για αυτοβελτίωση. Είναι εντυπωσιακό πως μετά από μια 11χρονη οικονομική κρίση και στο καπάκι έναν κορονοϊό που ακόμη βιώνουμε, εμφανιζόμαστε πολλοί από εμάς είτε εραστές μιας φλεγματικής αλλά γαλαντόμας εποχής (αυτής του 80), είτε παραδομένοι στη μοίρα μας, βουλιαγμένοι στη μελαγχολία και στην κατάθλιψη.
Οι μεν πρώτοι ζουν αναπολώντας ανόητα, χρόνια που πέρασαν ανεπιστρεπτί δημιουργώντας σχεδίες ψευδαίσθησης για να μην τους ρουφήξει η απόγνωση. Και περιμένουν την επιστροφή των θεόρατων μισθών, των διακοποδανείων, των μπουζουκιών και του ερωτικού τσαλαβουτήματος που είχε καταντήσει κοινωνικό status προκρίνοντας τον Play-Άντρα και την σύγχρονη, χειραφετημένη γυναίκα. Οι άλλοι πάλι, έχουν κλειστεί αναγκαστικά στο καβούκι τους, αφημένοι στην αυτολύπηση, αγανακτισμένοι μόνο στα λόγια και στις οικογενειακές συναντήσεις, χωρίς καμία διάθεση αντίδρασης. Η μούχλα έχει υπεισέρθει στην καθημερινή μας ζωή, έχει ποτίσει τις σχέσεις και τη νοοτροπία μας και ουδείς αναρωτιέται τι στο καλό κάνουμε, γιατί παραμένουμε αδρανείς, χωρίς να προβάλουμε οποιαδήποτε μορφής αντίστασης που να ξεκινά πρωτίστως από την ατομική μας οπτική.
Στο ερώτημα «τι θα μπορούσα να κάνω εγώ, ο άνεργος, ο χωρισμένος, ο κουρασμένος, ο χωρίς ελπίδα» δεχόμαστε αμάσητα την μόνη εύκολη απάντηση «τίποτα». Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Γι αυτό ήρθαμε σ’ αυτή την ρημάδα τη ζωή; Για να περάσουμε και να μην… ακουμπήσουμε; Πόση απευαισθητοποίηση έχουμε υποστεί και πώς επιτρέψαμε την ύπουλη αξιακή μας κατάρρευση χωρίς καν μια δόση ψευδεπίγραφης προσπάθειας; Πώς επιτρέψαμε να μας συμβεί αυτό; Αλλά και αφού συνέβη, τι τάχα ταρακούνημα χρειαζόμαστε για να ανακατώσουμε και πάλι την τράπουλα; Ναι, ένας κούκος φέρνει την Άνοιξη. Την Άνοιξη που αφορά στην ανανέωση, στο χαμόγελο, στο νέο κουράγιο, στα νέα όνειρα. Ένα βήμα τη φορά, είναι αρκετό. Τι θέλουμε λοιπόν για να το κάνουμε και να πάψουμε να σερνόμαστε, σαλιγκάρια σε καιρό βροχής;
Της Χριστίνας Τσόρμπα
Δημοσιογράφος μέλος της ΕΣΗΕΜ-Θ
