Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Οι προβλέψεις των αρμοδίων, για την ελληνική οικονομία, αποδεικνύονται εσφαλμένες, η μία μετά την άλλη, και αναγκαστικά αναθεωρούνται εκ των υστέρων προς το χειρότερο. Ωστόσο, στο ενδιάμεσο διάστημα, «οικονομολόγοι», που έχουν προφανώς στρατευθεί από συστημικά κανάλια, και όχι μόνο, για να κατατοπίζουν τους ακροατές τους, σχετικά με την πορεία της οικονομίας, εμφανίζονται περιχαρείς, και υποστηρίζουν ανενδοίαστα, ότι «η ελληνική οικονομία πηγαίνει θαυμάσια», «καλύτερα από ότι ελπίζαμε», «πηγαίνει καλύτερα από την υπόλοιπη Ευρώπη», και «ναι, βέβαια, αναπτυσσόμαστε, και μάλιστα με ταχείς ρυθμούς».
Σήμερα, και αποκλειστικά ως προς την ουτοπία της ανάπτυξης, να υπενθυμίσω ελάχιστα προς το παρόν δεδομένα, που δυστυχώς γελοιοποιούν τους σχετικούς ισχυρισμούς:
*Το 2009, πριν από την υπογραφή των εγκληματικών μνημονίων, η Ελλάδα ήταν 14ηανάμεσα στις χώρες της ΕΕ και επικεφαλής των Τσεχία, Σλοβενία, Μάλτα, Πορτογαλία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Κροατία, Πολωνία Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία, Ρουμανία και Βουλγαρία. Το 2021 εμφανιζόμαστε ως η φτωχότερη χώρα της ΕΕ, εκτός της Βουλγαρίας.
*Εξαιτίας των θηριωδών απαιτήσεων των μνημονίων, έχουμε απολέσει 25% του κατά κεφαλήν ΑΕΠ μας, και από την πανδημία επιπλέον 6%, δηλαδή σύνολο 31%. Έτσι, λοιπόν, το κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας μας το 2009 αντιπροσώπευε το 95.3% του αντίστοιχου μέσου ευρωπαϊκού, ενώ το 2021 (τελευταία στοιχεία) έχει κατρακυλήσει στο 64,6% του αντίστοιχου μέσου ευρωπαϊκού.
Με βάση τα παραπάνω, είναι απορίας άξιον, τι είδους ομματοϋάλια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας χρησιμοποιούν όσοι υποστηρίζουν ότι «πηγαίνουμε καλά», και μάλιστα προχωρούν και στη διαβεβαίωση περί της δήθεν «ταχύρρυθμης ανάπτυξής μας».
Μα, θα αντιτάξουν κάποιοι (αβάσιμα υπεραισιόδοξοι), εδώ μας δίνουν και έξωθεν συγχαρητήρια για την καλή μας πορεία.
Ακριβώς, τα συγχαρητήρια ανταποκρίνονται στην πιστή διαχείριση των μνημονίων, που μας τελειώνουν ως κυρίαρχο κράτος. Μας συγχαίρουν, επειδή πληρώνουμε τα ολίγα που υποστηρίζουν ότι χρωστάμε, και δεν απαιτούμε τα πολλά που μας χρωστούν.
Εμείς, ωστόσο, δεν θα έπρεπε κάποτε να αντιδράσουμε; Δεν θα έπρεπε, επιτέλους, μετά από 12 χρόνια, να συνειδητοποιήσουμε το βάθος της καταπακτής, στην οποία οδηγούμαστε;