Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τον αέναο και απρόβλεπτο κόσμο του Διογένη Δασκάλου, του μουσικού παραγωγού που έχει αφήσει το ακροατήριο του fm100 να αναρωτιέται αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει. Με τη σάτιρα του να χορεύει για κάθε νότα που αναπαράγεται στον ραδιοφωνικό αέρα, ο Δασκάλου καταφέρνει να είναι περισσότερο απρόβλεπτος από μια τελείως τρελή συναυλία.
Ο ήχος του Δασκάλου είναι σαν ένα μουσικό ανέκδοτο που συναντάς για πρώτη φορά και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν έχεις πιει πολλές καφεΐνες. Με τον τρόπο που ανακατεύει τα είδη, από την κλασική μουσική μέχρι την χιπ-χοπ, φτιάχνοντας έναν ήχο που μοιάζει σαν να πέρασε από έναν πολυσυλλεκτικό μπλέντερ, ο Δασκάλου καταφέρνει να αναστατώσει τα μουσικά κυκλώματα.
Είναι σαν να παίρνει ένα μουσικό θέμα, το βάζει σε έναν αντίστροφο ανεμιστήρα και παρατηρεί πώς οι νότες πετάνε στον αέρα. Και μετά, αντί να τις συναντήσει κάπου εκεί πέρα, αποφασίζει να τις αφήσει να πέσουν όπου θέλουν, δημιουργώντας ένα μουσικό χάος που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.
Με τη σάτιρα του, ο Δασκάλου καταφέρνει να περάσει το μήνυμά του με χιούμορ και έξυπνο τρόπο. Κάθε νότα που παράγει είναι σαν ένα ανεξήγητο αστείο που σε κάνει να γελάς με την ανατριχίλα. Και πίσω από κάθε μουσικό ανέκδοτο, υπάρχει ένα μήνυμα που σε βάζει σε σκέψη, κάνοντας τον Δασκάλου έναν μοναδικό παραγωγό που δεν φοβάται να πει τη γνώμη του με τον πιο μουσικό τρόπο. Και εν τέλει, είναι αυτό που κάνει τον Δασκάλου να ξεχωρίζει στο ραδιοφωνικό σταθμό fm100 του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Ενώ ο Διογένης Δασκάλου χορεύει με τη μουσική του σαν να είναι ένας παραξενεμένος χορευτής σε ένα παράλογο πάρτι, οι συνάδελφοί του στον σταθμό fm100 παραμένουν σε μια άλλη διάσταση. Είναι σαν να είναι οδοντόκρεμες που προσπαθούν να διατηρήσουν τη λευκότητα του χαμόγελου τους, ακόμη και όταν ο Δασκάλου τους βάζει στο μουσικό μπλέντερ.
Μπροστά στον πρωτοπόρο Δασκάλου, ο προϊστάμενος του σταθμού είναι μυρμηγκάκι. Προσπαθεί να κρατήσει το σταθμό σε τάξη, σαν να είναι ο πυλώνας της λογικής σε έναν κόσμο όπου η μουσική και ο λόγος του Δασκάλου είναι ένα χρώμα που δεν υπάρχει στην παλέτα. Και ενώ ο Δασκάλου πετάει νότες σαν πολύχρωμα φεγγάρια, ο διευθυντής του σταθμού παλεύει να διατηρήσει τη σοβαρότητα που χάνεται μέσα από τσιριχτά και υστερίας στο μικρόφωνο. Σε κάθε πείραγμα που κάνει ο Δασκάλου, οι συνάδελφοί του ως μαύρες οδοντόπαστες προσπαθούν να αντισταθούν στην αναταραχή. Συνεπώς, όταν ο Δασκάλου χορεύει με τη μουσική του, οι άλλοι προσπαθούν να μην χάσουν την ρυθμική κανονικότητα του βολέματος και της ανικανότητας ενώ ο αρχιτσέλικας του ραδιοφώνου παραμένει ο πρώτος βιολάτορας σε ένα συμφωνικό έργο που προσπαθεί να κρατηθεί στο σωστό δρόμο αλλά δεν τα καταφέρνει. Ο Δασκάλου όμως εξακολουθεί να ανεβάζει τον πήχη του χιούμορ και της πρωτοτυπίας σε κάθε εκπομπή την ώρα που… οι άλλοι του …οφώνου, φαίνονται να ακολουθούν τον κανονικό ρυθμό που ξέρουν εδώ και πολλά χρόνια. Βλέπε ακροαματικότητες μηδέν. Εν κατακλείδι, το σύνθημα στον συναρπαστικό κόσμο του Διογένη Δασκάλου, «βλέπουμε ψηλά» μεταφράζεται στο «βλέπουμε πολύ χαμηλά» και γίνεται ο ηχηρός ύμνος που συνοδεύει κάθε μουσική του εκτόνωση. Είναι ένα σύνθημα που αντικατοπτρίζει την ανατρεπτική του προσέγγιση και τη διάθεσή του να βλέπει τα πράγματα από διάφορες σκοπιές.
Γ.Ε.Φ