Το γεγονός ότι το Αζερμπαϊτζάν και η Αρμενία, είναι στην ΄΄γειτονιά’’ της Ρωσίας, δεν φαίνεται να ανησυχεί τον Ερντογάν. Οδηγούμενος από τη φιλοδοξία να γίνει ο ηγέτης του Ισλάμ, ένας νέος Σαλαντίν, ο Τούρκος Πρόεδρος έχει προτείνει τη δημιουργία του «Στρατού του Ισλάμ» με τη συμμετοχή των 57 κρατών μελών του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας. Ένα στρατό 3 εκατ. που θα απελευθερώσει το Αλ Ακσα.
Με αυτό τον τρόπο, με το Οθωμανικό σπαθί του κατακτητή, θα μπει στην Ιερουσαλήμ, και η νέα Ισλαμική Αυτοκρατορία θα γεννηθεί από τις στάχτες των Οθομανών. Το Τουρκικό στρατιωτικό αποτύπωμα είναι τόσο επεκταμένο, που θυμίζει τα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η νέα Ισλαμική Τουρκία, ή μάλλον η Δεύτερη Ισλαμική δημοκρατία του Ερντογάν, έχει στρατιωτική παρουσία στην Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Κατάρ, Σομαλία, Κέρας της Αφρικής, στην Κύπρο ως δύναμη κατοχής , στο Αφγανιστάν, στο Σουδάν και στο Αζερμπαϊτζάν. Έχει επίσης στρατιωτική παρουσία στο Κοσσυφοπέδιο και στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ.
Το νέο Στρατιωτικό δόγμα Ερντογάν, δίνει την δυνατότητα στις Τουρκικές ένοπλες δυνάμεις να ενεργούν μονομερώς με μόνο κριτήριο την επέκταση της Τουρκικής Ισλαμικής επιρροής. Το δόγμα αυτό άρχισε να διαμορφώνεται γύρω στο 2015, ιδιαίτερα όταν το ΑΚΡ, με τον Ερντογάν στη Προεδρία, έχασε την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία. Ήταν μια βασική κίνηση του Τούρκου Προέδρου να αποκτήσει την στήριξη των εθνικιστών.
Η κεμαλική Τουρκία, ως νέο κράτος, κοσμικό, με εκσυγχρονιστικό ευρωπαϊκό προσανατολισμό είχε ως βασική αρχή, όπως εκφράστηκε το 1920 από τον ιδρυτή και πατέρα της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, «ειρήνη στο σπίτι, ειρήνη στον κόσμο». Η προσπάθεια του Τούρκου Προέδρου να γυρίσει την Τουρκία στο Ισλαμικό της παρελθόν, προσπαθώντας να ανατρέψει το κεμαλικό κοσμικό κράτος, φαίνεται ότι με τον επεκτατικό της παρεμβατισμό, προσπαθεί να δημιουργήσει μια νέα ισλαμική βασική αρχή «πρόβλημα στο σπίτι, πόλεμος στον κόσμο».
Το νέο δόγμα εξωτερικής πολιτικής Ερντογάν βλέπει εχθρούς παντού, στρέφεται στην παλιά Οθωμανική Ανατολή και δεν βλέπει φίλους στη Δύση. Μετά το δημοψήφισμα για αλλαγή άρθρων του Τουρκικού Συντάγματος ο Ερντογάν απέκτησε σαρωτικές εξουσίες. Αυτές οι εξουσίες, απέκτησαν ένα απόλυτα αυταρχικό χαρακτήρα ιδιαίτερα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα το 2016. Ο Ερντογάν είναι ο παράγοντας που καθοδηγεί όχι μόνο τις μονομερείς στρατιωτικές παρεμβάσεις αλλά και την ισλαμοποίηση της Τουρκίας.
Ότι εκπροσωπούσε το κοσμικό κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ, δεν έχει θέση στο Ισλαμικό κράτος του Ταγίπ Ερντογάν. Ακόμα και ο ιδρυτής της Τουρκικής Δημοκρατίας Κεμάλ Ατατούρκ δέχεται για πρώτη φορά επιθέσεις, όπως αυτή του Προέδρου της Διεύθυνσης θρησκευτικών υποθέσεων (Dixonet) , Ali Erbas, που με το οθωμανικό σπαθί των κατακτητών στο πρώτο κήρυγμα στην Αγ. Σοφία, άσκησε κριτική στον «αγειοποιημένο» από το Τουρκικό έθνος, Κεμάλ Ατατούρκ, διότι μετέτρεψε την Αγία Σοφία από Τζαμί σε μουσείο.
Το πρόβλημα με όλες αυτές τις επιθετικές προκλητικές ενέργειες της Ισλαμικής Τουρκίας του Ταγίπ Ερντογάν είναι ότι δεν αποδίδουν τα ζητούμενα αποτελέσματα. Η μονομερής παρεμβατική πολιτική του Ερντογάν έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα και στο εσωτερικό και στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Ο Ερντογάν χρησιμοποιεί τον τουρκικό στρατό και τις δεκάδες χιλιάδες μισθοφόρους της Sadat για να ενισχύσει την επιρροή του στην Ανατολική Μεσόγειο, αψηφώντας και μη αναγνωρίζοντας τα νόμιμα δικαιώματα και της Ελλάδας και της Κύπρου.
Για τον Ερντογάν η ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας «δεν είναι απλός παρελθόν, είναι η πυξίδα για το μέλλον της». Ξεχνά όμως ότι οι ‘’Αυτοκρατορίες που κερδήθηκαν με την κατάκτηση πέφτουν πάντα είτε από εξέγερση είτε από ήττα από τον αντίπαλο’’, και έθνη και αυτοκρατορίες ανεβαίνουν και πέφτουν λόγο ηγεσίας. Άνοδο της Τουρκίας από τη δημιουργία του νέου έθνους δεν έχουμε δει, πτώση όμως μπορεί να δούμε.