«Ως νομικός, ως άνθρωπος και πρώτιστα ως πατέρας αδυνατώ να σκεφτώ ποινή πραγματικά τιμωρητική για αυτό το στυγερό, αποτρόπαιο έγκλημα που φέρεται να διέπραξε η, εντός πολλών εισαγωγικών, ¨μάνα¨.
Για αυτό το αγγελούδι που δολοφονήθηκε, για τα άλλα δύο παιδιά αυτής της οικογένειας που έφυγαν κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες και τον οποίων ο θάνατος πρέπει να διερευνηθεί διεξοδικά, απαιτείται δικαίωση. Η αποτρόπαια αυτή υπόθεση που έχει προκαλέσει σοκ στην κοινή γνώμη είναι ίσως η αφορμή να ανοίξει και πάλι μια συζήτηση η οποία θα έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει, μια συζήτηση που στο τέλος του δρόμου απαιτεί γενναίες πολιτικές αποφάσεις.
Για εγκλήματα ιδιαζόντως ειδεχθή όπως αυτό της Πάτρας είναι μονόδρομος η περαιτέρω αυστηροποίηση των ποινών, είναι καιρός να ξανασκεφθούμε πως όταν λέμε ισόβια πρέπει και να τα εννοούμε. Η πρόσφατη νομοθετική παρέμβαση του Υπουργού Δικαιοσύνης κινείται αναμφισβήτητα προς τη σωστή κατεύθυνση, στο νέο Ποινικό Κώδικα το κατώτατο όριο της πραγματικής παραμονής του καταδικασθέντα στη φυλακή σε ότι αφορά στην ισόβια κάθειρξη θα ανέρχεται πλέον στα 18 χρόνια, έναντι των 16 που ίσχυε μέχρι τη ψήφιση του.
Είμαι, όμως, της άποψης πως πρέπει η Πολιτεία να ενισχύσει και να θωρακίσει περαιτέρω το κοινό περί Δικαίου αίσθημα, να δώσει τη μόνη απάντηση που είναι ανεκτή σε περιπτώσεις όπως αυτή της παιδοκτονίας στην Πάτρα. Υπάρχουν κόκκινες γραμμές που στην υπόθεση αυτή έχουν ξεπεραστεί. Δεν υπάρχει η λογική του ¨σωφρονισμού¨ σε μια ¨μάνα¨ που φέρεται να σκότωσε το παιδί της. Απαιτείται τιμωρία, τιμωρία παραδειγματική.
Η θέση αυτών των ανθρώπων δεν μπορεί να είναι οπουδήποτε αλλού παρά μόνο στη φυλακή».