Παρουσία του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, τελέσθηκε η νεκρώσιμη ακολουθία του μεγάλου ευεργέτη και δωρητή, Σιατιστινού Ν. Παπαγεωργίου. Τον Πρωθυπουργό υποδέχθηκε λίγο νωρίτερα στο αεροδρόμιο Κοζάνης, ο Υφυπουργός Μεταφορών Μ. Παπαδόπουλος και μετέβησαν στον ΙΝ Αγ. Δημητρίου, προκειμένου να αποτίνουν φόρο τιμής στον ευεργέτη του κράτους και της περιοχής. Η νεκρώσιμος ακολουθία γίνεται χοροσταντούντος των μητροπολιτών Νεαπόλεως Βαρνάβας, Σιατίστης Αθανάσιος και Καστοριάς Καλλίνικος. Το τελευταίο αντίο λένε αυτή την ώρα στον ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Σιάτιστας, συγγενείς, φίλοι αλλά και εκπρόσωποι φορέων, στον μεγάλο ευεργέτη και δωρητή της πατρίδας, Σιατιστινό, Νικόλαο Παπαγεωργίου, που απεβίωσε το Σάββατο σε ηλικία 92 ετών. Σε δηλώσεις του ο δήμαρχος Βοΐου Χρήστος Ζευκλής, έκανε λόγο για μια “μεγάλη ημέρα θλίψης”, κάνοντας λόγο για έναν από τους μεγαλύτερους ευεργέτες της Ελλάδας και τον μεγαλύτερο ευεργέτη του Βοΐου, τονίζοντας ότι αφήνει πίσω του ένα μεγάλο έργο τόσο στη Σιάτιστα, όσο και στην πατρίδα. “Τον αποχαιρετούμε υπερήφανοι ως Σιατιστινοί”, κατέληξε.
O επικήδειος λόγος του πρωθυπουργού:
Μία πανίσχυρη φλόγα που έκαιγε επί δεκαετίες και που δεν σβήνει ούτε και σήμερα. Γιατί το σκοτάδι της απώλειάς του θα διαλύει πάντα το φως που εκπέμπουν η παρακαταθήκη και η μνήμη του. Τον αποχαιρετούμε με οδύνη αλλά και με ευγνωμοσύνη.
Σαν κάποιο παιχνίδι της μοίρας να ήθελε να μείνουν αχώριστοι, θα συναντήσει τον αδελφό του, που έφυγε πριν από λίγο. Σε κάθε δραστηριότητα ήταν μαζί: από την επιχειρηματική δράση μέχρι την κοινωνική προσφορά. Και με ένα υπόδειγμα ζωής, που είχε στο κέντρο την εργατικότητα, την ευθύτητα και το ζεστό χαμόγελο.
Την ταπεινότητα του πετυχημένου, που δικαιώνεται από την αναγνώριση των εργαζομένων του. Ο Νικόλαος Παπαγεωργίου μπήκε από μικρός στη δουλειά, καθώς έχασε από νωρίς τον πατέρα του και ακολουθώντας την παράδοση της Σιάτιστας ξεκίνησε με τα αδέρφια του μία μυθιστορηματική διαδρομή περνώντας απ’ όλα τα στάδια της γουνοποιίας, από εργατοτεχνίτης μέχρι διευθυντής. Βλέποντας μακριά, στόχευσε αμέσως στις εξαγωγές. Και πέτυχε, έτσι, να εδραιώσει τα προϊόντα του σε διεθνές επίπεδο, χτίζοντας μία από τις πιο ξακουστές επωνυμίες.
Ο Νικόλαος Παπαγεωργίου, όμως, ήταν πρώτα και πάνω απ΄ όλα προσηλωμένος και σε μια άλλη παράδοση: στην ευεργεσία. Γιατί, πράγματι λίγα μέρη συναγωνίζονται τη Σιάτιστα σε αριθμό ευεργετών και μέγεθος δωρεών. Πιστοί και εδώ, συνεπώς, σε μία πρακτική που τα ίχνη της χάνονται στο βάθος των αιώνων, οι αδελφοί Παπαγεωργίου ιδρύουν, το 1991, το ομώνυμο Ίδρυμα. Διαθέτοντας 30 εκατομμύρια δολάρια, ποσό τεράστιο για την εποχή, για την ανέγερση ενός πλήρους νοσοκομείου στη Θεσσαλονίκη.
Ήταν ένας εμβληματικός κρίκος σε μια μεγάλη αλυσίδα προσφοράς. Γιατί το Ίδρυμα εδώ και 30 χρόνια, κατασκευάζει και συντηρεί σχολεία και εκκλησίες. Παρέχει υποτροφίες σε νέους που δεν έχουν τα μέσα να σπουδάσουν. Και στέκεται δίπλα σε εκπαιδευτικές και πολιτιστικές πρωτοβουλίες στην περιοχή της Σιάτιστας, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Ένα έργο, ωστόσο, που αποτυπώνεται καθημερινά στη λειτουργία του νοσοκομείου που έχει για όνομα το επώνυμο της οικογένειας Παπαγεωργίου.
Σεβασμιότατε, όπως είπατε, αυτό το κόσμημα της Θεσσαλονίκης και του βορρά που στην αρχή έζησε περιπέτειες, όμως σήμερα προσφέρει ιατρικές υπηρεσίες εφάμιλλες των καλύτερων ευρωπαϊκών νοσοκομείων. Γιατί είχε δύο γερά θεμέλια.
«Προχωρήστε. Και αν θέλετε να το δείτε χτίστε το μόνοι σας», είχε πει ο πατέρας μου στον Παπαγεωργίου όταν του πρωτοπαρουσίασε τα σχέδιά του.
Ως πρωθυπουργός ήξερε τότε καλά τις ελληνικές παθογένειες όσο και τις πεπερασμένες δυνατότητες των δημοσίων ταμείων. Ο συνομιλητής του κατάλαβε αμέσως γιατί δεν έπρεπε απλώς να μείνει στη γενναία του δωρεά. Ανέλαβε, έτσι, την ευθύνη να εμπλακεί προσωπικά στην υλοποίηση του ονείρου του. Θέτοντας, με τη σειρά του, το δεύτερο γερό «λιθάρι» στο οικοδόμημα. Με λίγες λέξεις επίσης και εκείνος: «το χρήμα για τη ζωή είναι μέσο και όχι αυτοσκοπός».
Προχώρησε, λοιπόν, και πέτυχε. Προσφέροντας στους Θεσσαλονικείς, στη δυτική Θεσσαλονίκη, και στους Μακεδόνες, αυτό που απαιτεί ο πραγματικός αυτοσκοπός της ζωής: την υγεία.
Άλλοι, πιο αρμόδιοι από εμένα, θα μιλήσουν ίσως εκτενέστερα για τις δεκάδες τιμές και διακρίσεις που συνοδεύουν την τεράστια προσωπικότητα που χάσαμε.
Για μένα, ωστόσο, φωτεινός φάρος παραμένει η καθημερινή συμπεριφορά και τα λόγια του. Γιατί, ως επιχειρηματίας, γνώριζε καλά πως δεν υπάρχει ατομικό κατόρθωμα χωρίς συλλογική προσπάθεια με ανάλογη ανταμοιβή των εργαζόμενων: «Πρέπει και αυτοί να έχουν το μερτικό τους», όπως συμβούλευε τους γύρω του.
Αλλά και ως πολίτης, δεν ξέχασε ποτέ ότι ανήκει σε μια πατρίδα και σε μια κοινωνία με τις οποίες οφείλει να μοιράζεται την επιτυχία του. Απέδειξε, έτσι, ότι ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να συμπαραταχθεί δημιουργικά με το δημόσιο, παράγοντας, τελικά, έργο ωφέλιμο για όλους.
Ότι η ευγενής φιλοδοξία συνδυάζεται με τη φιλανθρωπία. Η σεμνότητα με τη δοτικότητα. Και η προσωπική προκοπή με την κοινωνική παροχή.
Σκύβω, λοιπόν, το κεφάλι μπροστά σε έναν μεγάλο Έλληνα. «Ως Έλλην Πρωθυπουργός μαζί με τον ανώνυμο κόσμο στον οποίον με τόσο μεγάλη σεμνότητα αναφερθήκατε θέλω απλά να σας πω, είστε άξιος της πατρίδος». Αυτό είχε γράψει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στην ευχαριστήρια επιστολή του προς τον Νικόλαο Παπαγεωργίου, μετά τη συνάντησή τους και τη δωρεά του.
«Για πάντα άξιος της πατρίδος», νομίζω ότι θα συμπληρώναμε σήμερα, όλοι, στη δύσκολη στιγμή που τον αποχαιρετούμε.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
