Στον κόσμο των λέξεων, ένας δημοσιογράφος βλάκας,
Στα δάχτυλά του το πένθος, και οι καταιγίδες.
Με μολύβι στο χέρι, γράφει λόγια ανούσια,
Σαν χορευτής στο κενό, χωρίς ρυθμό, χωρίς μελωδία.
Αλλά ανάμεσα στη ανοησία, κρύβει κάτι, σαν έλλειψη στο νόημα
Στο κυνήγι της είδησης, παίζει σαν τον πεινασμένο λύκο,
Με τα λόγια του, βρυχάται σαν θρασύδειλο ανθρωπάκι
Αλλά η αλήθεια, κάπου χάνεται στο κενό της αλαζονείας,
Κι ο δημοσιογράφος ο βλάκας, χάνει την ουσία της πνευματικής διατροφής.
Στη γραφή του βρίσκει κορώνες, περισσότερο από τη λογική,
Κι ενώ η αξιοπιστία του χάνεται, γιατί όταν τρώει μιλάει, ο βλάκας γελάει, ανίκανος να δει.
Μπονζονέ
