Κλιμάκιο του ΜέΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη, με επικεφαλής τον Γραμματέα του ΜέΡΑ25 Γιάνη Βαρουφάκη, την βουλεύτρια Σοφία Σακοράφα και τον Συγγραμματέα της ΛΑΕ-ΑΑ Δημήτρη Στρατούλη, βρέθηκε σήμερα στο αμαξοστάσιο του ΗΣΑΠ στον Πειραιά όπου συναντήθηκε με τους εργαζομένους και ενημερώθηκε από πρώτο χέρι για την πραγματική, τραγική κατάσταση υποστελέχωσης και υποβάθμισης που επικρατεί αλλά και την υπεράνθρωπη προσπάθεια που κάνουν οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι για να κρατήσουν τους συρμούς ασφαλείς.
Το πλαίσιο που μας παρουσίασαν είναι θλιβερά γνώριμο: δεκαπέντε χρόνια μνημονιακής λιτότητας έχουν αφήσει τον ΗΣΑΠ μια σκιά αυτού που ήταν. 40 εργαζόμενοι κάνουν τη δουλειά που κάποτε έκαναν 170. Αντί μαζικών προσλήψεων, τα κενά γεμίζουν από ελάχιστους μηχανοτεχνικούς οι οποίοι δεν λαμβάνουν την κατάλληλη εκπαίδευση ή από προσλήψεις “με μπλοκάκι”. Οι εγκαταστάσεις, τα εργαλεία και ο εξοπλισμός που χρησιμοποιούν είναι απαρχαιωμένος, με κάποια μηχανήματά μάλιστα να χρονολογούνται από τις αρχές του 20ου αιώνα.
Επίσης, μας παρουσιάστηκε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ασυνεννοησίας του μοντέλου ΣΔΙΤ που προωθούν τα μνημονιακά κόμματα. Αυτές τις μέρες ανακατασκευάζονται συρμοί από ισπανική ιδιωτική εταιρία στον Βόλο, οι οποίοι όμως είναι άγνωστο αν θα είναι συμβατοί με το δίκτυο και τους υπόλοιπους συρμούς που κινούνται σε αυτό. Το δημόσιο φυσικά πληρώνει ένα υπέρογκο ποσό για αυτήν την εργασία, που θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει από τον ΗΣΑΠ αν οι υποδομές και το προσωπικό του δεν είχαν απαξιωθεί. Τέλος, πέρα των αντίξοων εργασιακών συνθηκών, οι εργαζόμενοι έκαναν λόγο και για την πολύ αυξημένη πιθανότητα δυστυχήματος εντός του υποβαθμισμένου δικτύου του ΗΣΑΠ.
Η κατάσταση στον ηλεκτρικό και το μετρό είναι ένα ακόμα κεφάλαιο στην ιστορία της μνημονιακής Ελλάδας. Η απαξίωση του δικτύου και των εργαζομένων είναι το προαπαιτούμενο για το σπάσιμο και ιδιωτικοποίηση της υπηρεσίας, όπως ακριβώς έχουμε δει να γίνεται και στην ενέργεια, στα τρένα, στην υγεία. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε και ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης στο τέλος της συνάντησης μας:
“Είμαστε εδώ στο μηχανουργείο των ΗΣΑΠ όπου παρατηρούμε σε εξέλιξη, σε πραγματικό χρόνο την ίδια διαδικασία που μας έφερε στην τραγωδία των Τεμπών. Την απαξίωση μέσα από την υποστελέχωση του ανθρώπινου δυναμικού αλλά και του τεχνολογικού δυναμικού στη συντήρηση.
Απαξίωση που στόχο ποιον έχει; Να σπάσουν οι δουλειές, να δοθούν τα σημαντικότερα κομμάτια της ασφάλειας και της συντήρησης σε ιδιώτες που δεν ξέρουν τι να κάνουν, που δεν πιστοποιούνται, που δεν θα συνεργάζονται καν με τους ανθρώπους που τα τρέχουν αυτά τα τρένα. Για να προχωρήσει μετά το σπάσιμο, για να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση και μετά, μετά τα ατυχήματα να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα οι κυβερνώντες και να φτιάχνουν επιτροπές με στόχο τη συγκάλυψη.
Θρηνήσαμε θύματα στα Τέμπη, είναι σίγουρο ότι θα θρηνούμε θύματα και εδώ στην Αθήνα, όπου γίνεται αυτό το έγκλημα, το συνεχές και το κατ’ εξακολούθηση. Σημασία τι έχει; Σημασία έχει ο δημόσιος φορέας, ο οποίος είναι ο μοναδικός που έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει ένα συνολικά συνεκτικό ασφαλές, φτηνό αλλά, ταυτόχρονα, αποτελεσματικό σύστημα μεταφοράς πάνω σε ράγες, αυτός ο δημόσιος φορέας να ενισχυθεί γιατί αυτό εξοικονομεί πόρους, εξοικονομεί ζωές και, σε τελική ανάλυση, είναι και το πιο φιλικό μέσο στο περιβάλλον. Το αντίθετο, με άλλα λόγια αυτών που επέβαλε η τρόικα σε κυβερνώντες από το ΠΑΣΟΚ αρχικά, τη Νέα Δημοκρατία κατόπιν και, βεβαίως, το ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι -τραβάτε με κι ας κλαίω- μπήκαν σε αυτήν τη διαδικασία της απαξίωσης που φέρνει θάνατο.”.