Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα στο εξωτερικό ονόματα του ελληνικού προγκρέσιβ ροκ είναι οι Axis του Δημήτρη Κατακουζήνού και του Ντέμη Βισβίκη. Πρόκειται για ενα συγκρότημα που γνώρισε επιτυχία με το παραδοσιακό Ela Ela σε όλη την Ευρώπη την ίδια εποχή με τους Aphrodite’s Child. Με την άφιξη όμως του ντράμερ Χρήστου Στασινόπουλου, οι Axis έγιναν ένα συγκρότημα που έπαιζε ένα κράμα προγκρέσιβ, χάρντ ροκ και τζαζ ροκ.
Mε αφορμή μια συναυλία στο Ινστιτούτο Γκαίτε, εμείς βρεθήκαμε στο σπίτι του στην Κυψέλη, όπου διηγήθηκε με τον πληθωρικό του τρόπο την ιστορία από τους Νοστράδαμος και τα “Απέραντα Χωράφια” του Τουρνά στους Axis, τους Magma και τους Clearlight.
Συνέντευξη στον Γιώργο Πισσαλίδη
Φωτογράφηση: Χρήστος Κισατζεκιάν
Κύριε Στασινόπουλε, επιστρέφετε μετά από πολύ καιρό με μια συναυλία στο “Γκαίτε” θα θέλατε να μας πείτε περί τίνος πρόκειται;
Στις 17 Φεβρουαρίου 2023 στο Goethe-Institut Athen, αυτή την Παρασκευή στις 20:30 έως τις 22:30, θα παίξουμε διαστημική μουσική δική μου, μαζί με έναν φίλο κρουστό, το Βασίλη Σταματιάδη που ήταν στη Μαρίζα Κωχ και στον Ηρακλή, Λερναία Ύδρα με τη Σαβίνα Γιαννάτου. Έχουμε κάνει ένα duo φοβερό, πιάνα εγώ, σύνθια, και αυτός κρουστά, δεύτερο πρόγραμμα, και στο πρώτο μπορεί να παίξω μία τεράστια drums Sonor Designer, θα συνοδεύσω μουσική του Γιάννη Ξενάκη, του Μιχάλη Τραυλού που ήταν και συμμαθητής μου στο Γυμνάσιο Γλυφάδας όταν ήμασταν –σημερινό Λύκειο– φοβερός συνθέτης, σπουδαγμένος στη Γερμανία κ.λπ., και ένα κομμάτι του Stockhausen, το Octophonie Στο δεύτερο πρόγραμμα θα παίξω με το Βασιλειάδη.
Mε τον Stockhausen και τον Ξενάκη πώς μπήκατε στο τρίπ; Ο κόσμος σας ξέρει σαν progressive rock.
Είχα ένα φίλο και έχω ακόμα, αλλά έχουμε αραιώσει πάρα πολύ τα τελευταία 20 χρόνια, τον Ντέμη Βισβίκη που ήμασταν μαζί στους Axis. Αυτός με βοήθησε πάρα πολύ στην όλη μου πορεία και εγώ τον βοήθησα πάρα πολύ στα ρυθμικά, αλλά ήταν πιο προοδευμένος από εμένα σε σπουδές και κατανοούσε πιο πολύ το προχώρημα, οπότε με παρέσυρε, έφερνε δίσκους του Ξενάκη, «Τα κρουστά του Στρασβούργου» και τα ακούγαμε 24 χρονών. Τώρα 24 χρονών ακούν rap και trap. Εμείς ακούγαμε «Τα κρουστά του Στρασβούργου», Persepolis Και μου λέει, πάμε να ακούσουμε Olivier Messiaen, το 1976 και βλέπουμε μία ορχήστρα 100-200 άτομα με πέντε κρουστούς, με διαφορετικά τέμπο κ.λπ. και έπαθα έκσταση.
Έτσι ήταν τα πρώτα χρόνια και σκέφτηκα να πάρω ντραμς, γιατί παγκόσμια δεν υπάρχει ντράμερ που να παίξει σύγχρονη κλασική μουσική. Πάω να παρουσιάσω κάτι καινούριο τώρα, στη συναυλία που προανέφερα, οι οποίοι είναι από τις εμπειρίες από τα παλιά που είχα, αλλά το κρατούσα και το μελετούσα, αυτό είναι για το πρώτο πρόγραμμα.
Να ξεκινήσουμε από παλιά, εσείς ξεκινήσατε να μαθαίνετε πρώτα πιάνο ή κρουστά;
Ντραμς. Είμαι χρόνια ντράμερ και τα τελευταία 17 χρόνια, ναι μεν έχω κάνει μελέτες μικρός και με διάφορους πιανίστες, φίλους κ.λπ. αλλά στο πιάνο είμαι αυτοδίδακτος τελείως, στη ντραμς δύο χρόνια έχω πάει στη Σχολή Agostini και πήρα υποτροφία μέσω του ωδείου του Νάκα από την Berklee, τη Σχολή της Βοστώνης, ο οποίος γράφει επάνω “One of the most accomplished drummer Το είπε ο σαξοφωνίστας του Buddy Rich, ο Larry Monroe, υπογραφή, το έχω το χαρτί. Αλλά δύο χρόνια ντραμς έκανα μόνο, όλα τα άλλα είναι εμπειρικά αλλά έχω παίξει πάρα πολύ με πάρα πολλά πράγματα.
Όταν ξεκινήσατε να μαθαίνετε ντραμς, ποιον ντράμερ ακούγατε;
Τον ντράμερ των Juniors, τον Τζίμη Νταή, και ταυτόχρονα πήγαινα στις πρόβες της ορχήστρας Loukas που ήταν ο Μάκης Μαύρος, από εδώ άκουγα jazz και από εδώ άκουγα rock. Έτσι ξεκίνησα, αλλά ταυτόχρονα είχα σπίτι μου δύο μπαγκέτες που μου είχε δώσει ο Μάκης Μαύρος και έβαζα κάθε ημέρα αμερικάνικο σταθμό, το Τop-10, και έτσι εξασκούμουν εγώ, το βράδυ άκουγα τους Juniors, πήγαινα μετά στις πρόβες του Loukas –μέναμε στη Γλυφάδα, είχε μονοκατοικία και ακούγαμε τις πρόβες jazz, Blue Moon και όλα αυτά τα κομμάτια, και μετά με το γιο του παίζαμε κάθε μέρα μαζί, κρουστά επάνω στο πιάνο, μία ώρα τουλάχιστον, πιτσιρικάδες 14-15 χρονών. Όταν ήμουν 17 χρονών βρίσκω –ένα χρόνο πιο μεγάλος από εμένα– το Μιχάλη Τραυλό που είναι τώρα συνθέτης και θα παίξω ένα κομμάτι.
Ο Τραυλός σε ποιο συγκρότημα ήταν;
Μόνος του, μελετούσε. Μετά κάναμε συγκρότημα μαζί και παίζαμε στην αμερικανική βάση, 17 χρονών, folk μουσική, αυτός έπαιζε μπάσο. Επειδή είχε χτυπήσει το χέρι του, δεν μπορούσε να ακολουθήσει αυτή τη μουσική, και rock και jazz, άκουγε πολύ jazz κ.λπ., και πήγε και σπούδασε κλασική μουσική σύγχρονη στη Γερμανία και έχει γίνει φοβερός συνθέτης.
Αυτά πότε έγιναν;
Έγιναν το 1969. Το 1967 παίζω με τον Μιχάλη Τραυλό, μετά από δύο χρόνια, το 1969 συναντώ τον Λάκη Ζώη, όταν ήμασταν 14 χρονών ακούγαμε Juniors κ.λπ. Πηγαίνουμε στον Μιχάλη Τραυλό, παίζει πάλι μπάσο αυτός, πριν φύγει για τη Γερμανία, μετά από δύο χρόνια έφυγε, και παίζουμε στην αμερικάνικη βάση με τον Γιώργο Φιλιππίδη, το Γιώργο Στεφανάκη όργανο και πολλές φορές τον Παύλο Αλεξίου, που ήταν μετά στους Socrates.
Παίξαμε δύο χρόνια εκεί rock κ.λπ. με τους Αμερικάνους και μετά ο Ζώης βοήθησε πάρα πολύ με τις γνωριμίες που είχε, γιατί έπαιξε με τους Πελόμα Μποκιού και ο Στεφανάκης έπαιξε με τους Πελόμα Μποκιού και έτσι παίξαμε πρώτα στο δίσκο του Τουρνά το 1972 και στο δίσκο των “Νοστράδαμος” το 1973, ο Στεφανάκης, εγώ και ο Φιλιππίδης.
Ήσασταν στους “Ρουθ” το συγκρότημα που συνόδευε και τους Νοστράδαμος και τον Τουρνά το ίδιο.
Ναι, αλλά τους Νοστράδαμος μόνο στο δίσκο, ενώ στον Τουρνά και live στη Σοφίτα.
Επειδή θεωρώ τα “Απέραντα χωράφια” ένα από τα καλύτερα ελληνικά progressive rock άλμπουμς, πείτε μου, τι έχετε να θυμηθείτε από εκείνες τις ημέρες των Απέραντων χωραφιών;
Ήταν πολύ ωραία γιατί είχαμε και γαλλικά ακόρντα επάνω στο πάρκο, κάθε μέρα γεμάτο. Ήταν σοφιστικέ δίσκος και όλα τα group μαζευόμασταν το βράδυ στα Νούφαρα, ήταν από την Ακαδημίας όπως ανεβαίνεις επάνω για Κολωνάκι στη γωνία δεξιά. Ο Σαββόπουλος, οι Socrates, όλοι ήμασταν φίλοι. Όλα τα group μαζευόμασταν εκεί και τα λέγαμε, αλλά πιο κολλητοί ήμασταν με το Φιλιππίδη, το Στεφανάκη και το Λάκη Ζώη. Όπως σου είπα πριν όμως είχα και άλλους δύο φίλους κολλητούς, το Ντέμη Βισβίκη και τους Axis που είχαν φύγει πλέον στη Γαλλία και το Γιώργο Χατζηαθανασίου τον ντράμερ που ήμασταν κολλητοί και με αυτόν. Πήραν τον Δημήτρη Κατακουζηνό και μετά κάλεσαν τον Αλέκο Καρακαντά και έφτιαξαν τους Axis, classic rock group, πούλησαν πολύ με το Ela-Ela, ένα παραδοσιακό κρητικό.
Τρία χρόνια, μετά δεν τα έβρισκαν στο ρεπερτόριο, ο Χατζηαθανασίου ο φίλος μου και ο Ντέμης Βισβίκης και ο Καρακαντάς ήθελαν να κάνουν progressive group αλλά αντιδρούσε ο Δημήτρης, γιατί έλεγε ότι θα χάσουμε όλα τα χρήματα. Φεύγουν αυτοί οι δύο και μπαίνω εγώ στο group αφού μεταφέρομαι από την Ελλάδα, αφού είχα κάνει τέσσερις μήνες, είχα βρει δουλειά με το Θεοδωράκη και έκανα μαζί του συναυλίες κρουστά. Έμεινα στο σπίτι των Axis, ένα τεράστιο σπίτι έξω από το Παρίσι που είχαν περάσει όλα τα group από εκεί, όσοι ταξίδευαν τους φιλοξενούσαν, είχαν έρθει και οι Socrates, όλοι. Φτιάξαμε το progressive rock, το ωραίο είναι ότι αυτοί πούλησαν πριν και εμείς δεν πουλήσαμε.
Ποπ και ροκ έπαιζαν τότε.
Το progressive rock ήταν που είπαν και οι Αμερικάνοι, κάτι σοβαρό τρέχει εδώ και έχει μείνει μέχρι τώρα και πωλούνται ακριβά οι δίσκοι. Αλλά η εταιρία επειδή ήθελε τους Axis, η Berklee ήταν η εταιρία, είχε βάλει τη φίρμα Riviera, ήθελε να πουλήσει σε Ισπανία, Ιταλία. Στη Δυτική Ευρώπη δεν τον ένοιαζε γιατί μπορεί να είχε παράρτημα στην Αγγλία και να έβγαζε τους Pink Floyd και αντέδρασε μόλις είδε το δίσκο αυτό. Έτσι έστειλε μερικά κομμάτια στην Αμερική και αυτό ήταν όλο.
Από την αρχή η Berklee, γιατί άκουσαν classic rock με Ela-Ela και μόλις είδαν το άλλο τους πετάχτηκαν τα μάτια έξω και το έκοψαν, γιατί σου λέει εμείς πάμε για αυτό, έχουμε τους Άγγλους εκεί, τους Αμερικάνους να τα κάνουν, βάραγαν τους Έλληνες από παλιά. Έστειλε ο Ντέμης Βισβίκης 20.000 κομμάτια σε ένα δισκοπώλη, σώθηκε αυτό, έκαναν αναπαραγωγές, πειρατικά αυτοί, και μου λέει ένας φίλος που τον γνώρισα πριν πέντε χρόνια, Dana Madore λέγεται στο Facebook, “Χρήστο, εδώ οι Axis έχουν πωλήσει τόνους CD στην Αμερική και μου έστειλε το CD των Axis, το τρίτο, το progressive, και ο δίσκος –θα το πω τώρα στα ίσα, ήταν το σπάσιμο του τοίχου εσωτερικά του ανθρώπου, Υπάρχουν εσωτερικοί υπόνομοι και υπάρχει ένα κουτί που άμα σπάσει, το ξεκλειδώσεις, είναι οι δυνάμεις του ανθρώπου, και το μέσα του δίσκου είναι ο Ερμής με τούβλα και σπάει και βγαίνουν οι κόσμοι. Στο διπλανό στούντιο έγραφαν οι Pink Floyd και στην άλλη πλευρά του στούντιο έγραφαν οι Uriah Heep και τρώγαμε μαζί τους σε ένα studio 300 χιλιόμετρα έξω από το Παρίσι.
Εσείς πώς δεν υπογράψατε στην Αγγλία που είχαν βγει τότε η Charisma, η Virgin, όλες αυτές οι “προγκρέσιβ” εταιρίες;
Πώς και δεν υπογράψαμε με αυτές; Δεν είχαμε το connection. Μετά όμως δεν δούλευε το group, ήμασταν και δύο ντράμερ και με έβαζαν πολύ και έπαιζα κρουστά και τσαντιζόμουν, παρόλο που ήταν φίλοι μου, και λέω με κάλεσε ο οργανιστας των Magma, ο Francis Moze, να παίξω με την Catherine Lara και τους λέω, παιδιά εγώ θα φύγω. Είχε έρθει εν τω μεταξύ ο πατέρας μου στο Παρίσι από την Ελλάδα για να μείνει μόνιμα με τη μητριά μου και λέω “θα πάω να μείνω στον πατέρα μου”. Με κάλεσε ο Francis Moze και του λέω, Ντέμη “Θα έρθεις να παίξεις μαζί μας;” και μου λέει “Εσύ είσαι δυνατός και θα τα καταφέρεις, οι άλλοι είναι πιο αδύναμοι, θα κάτσω μαζί τους”. Έτσι έφυγα εγώ και μπήκα στα γαλλικά group. Μετά έπαιξα με τους Clear Light.
Πείτε μου για τις ημέρες των Clear Light.
Οι Clear Light ήταν με τον μπασίστα των Zao που είχαμε παίξει μαζί, άρα ήμασταν ενωμένοι. Οι Zao ήταν παρακλάδι των Magma, δηλαδή ήταν όλοι αυτοί στους Magma και έφυγαν, έφτιαξαν μία άλλη μουσική τέτοιου τύπου. Με τους Zao δούλεψα έξι-οκτώ μήνες, γυρίσαμε Ολλανδία κ.λπ. Μετά με τους Clear Light δεν έκανα live, έκανα μόνο δίσκο, δεν ήθελα.
Ποιο δίσκο κάνατε με τους Clear Light;
Ένα δίσκο, τον καλύτερο κιόλας Forever Blowing Bubbles λέγεται.
Τι μουσική ήταν τότε αυτό;
Progressive rock. Έπαιξε ο David Cross guest, έπαιξε ο François Jeanneau, σαξοφωνίστας που έχει παίξει μετά με τον John McLaughlin στο Belo Horizonte, ήταν ο φοβερός κιθαρίστας Jean-Claude d’Agostini που ήταν στους Magic Circus, Οπότε έγινε το team με φίλους, εκτός από τον Cyrille Verdeaux που ήταν και ο συνθέτης των πιο πολλών κομματιών, που τον γνώρισα τότε. Πολύ καλό παιδί όμως, αγαπούσε την Ελλάδα, είχε έρθει στην Ελλάδα και είχε και ελληνικά στοιχεία αυτό, επτάρια, πεντάρια τέμπο κ.λπ. Έκανε επιτυχία αλλά εγώ το θεώρησα το group καλούτσικο γιατί είχα παίξει με τους Magma, τους Zao και τους Axis που ήταν πιο δυνατά, αυτοί όμως έκαναν επιτυχία μεγάλη και η εταιρία τους έδωσε πούλμαν και γύριζαν δύο χρόνια όλη την Ευρώπη και ήταν έτοιμοι να κάνουν συμβόλαιο να φύγουν για την Αμερική.
Εγώ μπήκα στους Magma μετά, για λίγο όμως, για μία συναυλία την πιο δυνατή, 19 άτομα ορχήστρα, σύνθεση του Jannick Top (Τζανίκ Τοπ), ο οποίος είχε φύγει από τους Magma πλέον, δύο χρόνια δούλευαν σαν σκυλιά, μέρα παρά μέρα συναυλία, 1973-1975. Τελικά δεν τα βρήκαν με τον Christian Vander, ήθελε να βάλει και τα δύο ονόματα ο Jannick, Christian Vander & Jannick Top & Magma και του λέει ο Christian Vander…
Δικοί μου οι Magma.
Ναι, νομίζω καλά έκανε.
Πώς ήταν σαν μουσικός, σαν χαρακτήρας ο Vander; Είναι μία θρυλική φυσιογνωμία.
Είναι πολύ δυνατό άτομο, αυτοδύναμο, και ο Janik Top. Είναι φοβεροί μουσικοί, πάρα πολύ δυνατοί και με έρευνες μεταφυσικές, βιβλία, βιβλιογραφίες, με επαφή με Θιβετιανούς.
Έχουν βγάλει δίσκο τώρα τελευταία.
Ναι και τώρα κάνουν περιοδείες, δεν κολλάνε με τίποτα αυτοί. Παίξαμε 19 άτομα ορχήστρα, λεγόταν τότε το έργο “De futura Hiroshima”, η μελλοντική Χιροσίμα. Άκου να δεις πώς έγινε η επαφή, μετά τους Zao, λέω καλό είναι αυτό, πηγαίνω, βαρέθηκα, θέλω κάτι άλλο, ας πάρω τον Janik Top που ξέρω ότι έχει φύγει από τους Magma, τον παίρνω τηλέφωνο, του λέω είμαι assistance ντράμερ, έχω παίξει με τους Zao, θέλω να συναντηθούμε και μου λέει, πού είσαι; Του λέω στο Βόρειο Παρίσι και μου λέει, έλα τώρα και πηγαίνω κατευθείαν σπίτι του. Μου λέει, λικέρ, βερμούτ, του λέω δεν πίνω, γιατί ήμουν vegetarian, πολύ καλά κάνεις μου λέει. Άκου το έργο μου λέει, βάζει ένα μαγνητόφωνο, το είχε παίξει μόνος του με κιθάρες, μπάσα και ένα μετρονόμο και μου λέει, αυτό είναι το έργο, ετοιμάζω συναυλία στο Jazz Festival του Νανσύ με τον Gomelsky.
Ο Giorgio Gomelsky ήταν ο παραγωγός και manager των Yardbirds, του Παπαθανασίου, νομίζω Γιουγκοσλάβος στην καταγωγή, και του λέω, είναι Μάιος –κάθε καλοκαίρι κατέβαινα στην Ελλάδα με την κοπέλα μου– να τα πούμε το Σεπτέμβριο. Μου λέει οπωσδήποτε να με πάρεις τηλέφωνο το Σεπτέμβριο να παίξεις κρουστά, έχω δύο ντράμερ, τον Christian Vander, έναν άλλο ντράμερ και 19 άτομα. Του λέω γιατί να με βάλεις, έχω μου λέει, σε θέλω για τα ψηλά, για κρουστά με μπαγκέτες, με tom, με china πιατίνια κ.λπ. Του λέω, ωραία.
Έρχομαι πίσω, τον παίρνω τηλέφωνο και μου λέει, πού είσαι, χάθηκες, σε έψαχνα 15 ημέρες, γρήγορα για πρόβες. Ξεκινάμε πρόβες, παίζαμε τρεις ώρες και πήγαινα σπίτι και κοιμόμουν κατευθείαν, τόσο δυνατό ήταν. Βγαίνουμε στο Jazz Festival του Νανσύ και έγινε χαμός, έγινε και δίσκος και μπήκε το όνομά μου μέσα, αλλά μετά αρρώστησε ο Janik Top, έπαθε υπερκόπωση, γιατί δεν πληρώθηκε κανένας, έτσι είπε ο Gomelsky και πήγαν να τσακωθούν γιατί ήταν επαγγελματίες οι πιο πολλοί. Ναι μεν rock jazz κ.λπ. αλλά ήταν επαγγελματίες. Στεναχωρήθηκε φαίνεται και μου λέει, “Χρήστο άσε και αργότερα θα δούμε τι θα γίνει”. Χαθήκαμε μετά, τον ξαναείδα μερικές φορές.
Ξέχασα να σου πω ότι με τους Axis όταν παίζαμε –πηγαίνω λίγο πίσω πάλι γιατί είναι βασικό– κάθε φορά στις συναυλίες επί δύο χρόνια ερχόταν στο τέλος ο Francis Moze, ο πρώτος μπασίστας των Magma, και κάναμε jam session και έπαθε πλάκα. Έτσι με πήρε στην Catherine Lara που κάναμε συναυλία στο Παλέ ντε Σπορ και μετά πήγα στους Zao και μετά στους Clear Light και μετά στους Magma.
Με τον Bαγγέλη Παπαθανασίου πως συνεργασθήκατε;
Το 1975 τελειώνουν όλα, δίσκος των Clear Light, Magma κ.λπ., ασχολούμαστε με θρησκείες, γιόγκες κ.λπ. και η τελευταία συναυλία που έκανα σοβαρή ήταν το 1977 με τον Παπαθανασίου, ο οποίος με παίρνει τηλέφωνο, επειδή ήμουν φιρμάτος κάπως, και μου λέει, μου είπαν ότι εσύ παίζεις κρουστά και ντραμς και Ινδίες και meditation και free jazz, θέλω έναν τέτοιον κρουστό, ειδικό. Του λέω, εντάξει έρχομαι.
Έρχεται με δύο Bentley, Rolls Royce, με παίρνει και πηγαίνουμε στην Αγγλία φθάνουμε στο studio, ήταν τεράστιο, πώς είναι το Sierra, μπορεί και πιο μεγάλο, με χιλιάδες πιατίνια, κρουστά, χαμός γινόταν, τυμπάνια συμφωνικής κ.λπ. Μου λέει, χάλασε το μηχάνημα που ενώνει τα σύνθια, θα σε στείλω πίσω με αεροπλάνο και θα σε ξανακαλέσω σε δέκα ημέρες. Λέω μέσα μου, πάει, αφού έχει ένα πιάνο μεγάλο και μία drums, γιατί δεν παίζουμε να δούμε εάν κολλάμε; Λέω ήταν μπλόφα της μοίρας να με αναστατώσει, το πήρα έτσι, γιατί πάντα σκέφτομαι έτσι.
Μετά από δέκα ημέρες με παίρνει τηλέφωνο, μου λέει το εισιτήριό σου είναι εκεί, έλα. Πηγαίνω εκεί, 15 ημέρες με οκτώ ώρες πρόβα την ημέρα, ένας κρουστός με πολλά συμφωνικά τυμπάνια και εγώ με άλλα πολλά συμφωνικά τυμπάνια, tom, αφρικάνικα, πιατίνια, ξυλόφωνα, χαμός, αυτός γραμμένα ακούει ελεύθερα, επτά-οκτώ ώρες την ημέρα για 15 ημέρες και βγαίνουμε έξω και έγινε η σφαγή του κόκορα, ξεσηκώθηκε όλο το θέατρο, 3.000 άτομα στο Royal Festival Hall το 1977. Του είχα πει του Βαγγέλη, βάλε το μαγνητόφωνο να το μαγνητοφωνήσεις, μου λέει, μου χάλασε το μαγνητόφωνο.
Μη σου τα πολυλογώ, την άλλη ημέρα ξυπνάμε, αφού είχαμε πει πολλά στις 15 ημέρες με το Βαγγέλη, ωραία πράγματα, μου λέει, βγήκαν άλλες 20 συναυλίες σε όλη την Ευρώπη, του λέω, για μία δεν με κάλεσες; Έχω τη γυναίκα μου, μου λέει αφού δεν τα πηγαίνεις καλά, θα σου βρω εγώ γυναίκα. Μου λέει φαγητό έχεις, δεν μου είπε μισθό, ούτε εμένα με ενδιέφερε, δεν μας ενδιέφερε πόσα θα πάρουμε και το συμβόλαιο, κακώς μεν, εάν ήμουν σε αυτή την ηλικία θα του έλεγα, φέρε μου τρία χρόνια συμβόλαιο και 2.000 Ευρώ το μήνα και φαγητά κ.λπ., γιατί αυτός μπορεί να βαριόταν μετά από τρεις μήνες, έτσι κάνουν αυτοί, δεν ήμασταν group.
Έγιναν 20 συναυλίες και μου λέει, Χρήστο τώρα θέλω να κάνουμε τη Caballé. Θα έχανα τη γυναίκα μου, αλλά δεν τα σκέφτηκα εγώ αυτά, εγώ σκέφτηκα ότι καλή ήταν αυτή η εμπειρία, καλός είναι ο Βαγγέλης, ήταν πολύ ψηλά, αλλά δεν ξέρει να μου πει για τη μεταφυσική, παραδείγματος χάρη να μου πει τι γίνεται μετά θάνατο που έψαχνα εγώ. Δεν τον αφήνω, είναι καλός, φοβερός, φιλόξενος κ.λπ. αλλά αυτοί δεν ξέρουν να μου πουν αυτά που εγώ αναζητώ, οπότε πηγαίνω πίσω στην Ελλάδα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Πηγή: https://avalonofthearts.gr/o-thrylikos-drummer-chris-stassinopoulos-thymatai/
