|
Mία από τις αγάπες μας ως παραδοσιοκρατίες εδώ στο “Άβαλον των τεχνών” είναι το κλασσικό ανδρικό στυλ που δημιουργείτο από τους κλασσικους ράφτες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ένα στυλ που φοριόταν από όλες τις τάξεις και ήταν έκφραση του καλού γούστου ειδικά στις δεκαετίες μετά τον πόλεμο. Ένα στυλ που φοριόταν ακόμα και από ροκ σταρς, όπως ο Τσάρλυ Γουάτς των Rolling Stones, o modfather Πωλ Γουέλλερ των Jam και των Style Council η ο Μπράιαν Φέρρυ. Αυτό το στυλ υποχώρησε στην Ελλάδα κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 80 και 90, όταν το κάζουαλ ντύσμο κυριαρχούσε και το ροκ ταυτίστηκε με αρβύλλες και όχι λόαφερς και “μπότες της ερήμου”. Ετσι όταν μάθαμε ότι ο δημοσιογράφος Γιώργος Αθανασόπυλος οργάνωνε το Classicon μαζεύοντας όλους τους τεχνίτες του χειροποίητου κλασσικού ρούχου και παπουτσιού σκεφθήκαμε ότι μια συνέντευξη μαζί του θα ξεκαθάριζε πολλά πράγματα. Συνέντευξη στον Γιώργο Πισσαλίδη Κύριε Αθανασόπουλε σε ποια ηλικία συνειδητοποιήσατε ότι το κλασσικό ανδρικό στυλ είναι σημαντικό για εσάς; Από μικρός έβλεπα τις παλιές ελληνικές ταινίες με τον Κωνσταντάρα, τον Βουτσά η τον Ρίζο και τους ξένους ηθοποιούς, τον Κάρυ Γκράντ, τον Φρεντ Ασταίρ κλπ και κοίταζα πόσο καλά ντυμένοι ήταν. Ακόμα ο βιοπαλαιστής και ο βιομήχανος ήταν το ίδιο καλά ντυμένοι. Είχαν μια περηφάνια και μια κορμοστασιά. Ακόμα και ο Ρίζος που ήταν κοντός, τα ρούχα του ήταν στημένα τέλεια πάνω του. Ήταν πραγματικό μοντελάκι θα λέγαμε σήμερα. Και σκεφτόμουνα γιατί σταμάτησαν οι άνδρες να ντυνόμαστε έτσι; Γιατί πρέπει να βάλουμε φουσκωτά μπουφάν και φόρμες και όλα αυτά τα πράγματα που έβλεπα στις βιτρίνες. Πρέπει να είμαστε χαζοί που σταματήσαμε να ντυνόμαστε έτσι.
Όταν στα 18 η 20 έκανα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα χρειαζόμουνα ένα σακκάκι γιατί ως δημοσιογράφος έπρεπε να πάω σε κάποιες καταστάσεις, σε κάποιες συνεντεύξεις και έπρεπε να έχω ένα σακκάκι. Έτυχε στην γειτονιά μου στα Άνω πατήσια να υπάρχει ένας στρατιωτικός ράπτης, ο κύριος Κωβαίος, μακαρίτης τώρα και έφτιαξα θυμάμαι ένα μαύρο κοτλέ σακκάκι. Όταν το φόρεσα Γιώργο ήταν σαν να άνοιξαν οι ουρανοί και βγήκαν τα χερουβείμ γιατί πρώτη φορά έβαζα ένα τόσο σωστα φτιαγμένο ρούχο πάνω μου Από εκεί και μετά δεν κοίταξα ποτέ πίσω Πήγαινα έβρισκα τα υφάσματα μου πήγαινα στο κύριο Κωβαίο και μου τα έφτιαχνε. Κάποια στιγμή ο κύριος Κωβαίος μεγάλωσε και έπρεπε να αρχίσω να σκέφτομαι την επόμενη ημέρα. Ετσι είναι δυστυχώς η ζωή. Έτσι άρχισα να ψάχνω “Εχει μείνει κανένας άλλος ράπτης στην Ελλάδα και στην Αθήνα;” Αυτό σε συνδυασμό με κάποια άλλα πράγματα με οδήγησαν να φτιάξω το monopeto.gr, να φτιάξω τον πρώτο χάρτη που έχει γραμμένους όλους τους ράπτες, υφασματάδες, υποδηματοποιούς της Ελλάδος με την βοήθεια πολλών φίλων από τα social media γιατί δεν μπορώ να είμαι σε όλη την Ελλάδα. Μπήκανε και αυτοί στο “τριπάκι” και μου έλεγαν “Γιώργο υπάρχει ένας ράπτης στις Σέρρες στην οδό τάδε” και έπαιρνα ένα τηλεφώνημα, έβλεπα ότι λειτουργεί το ραπτείο κανονικά, τον έβαζα στον χάρτη. Και έτσι σιγά -σιγά κτίστηκε το “Μονόπετο” Για κάποιον που δεν ξέρει το monopeto.gr ποιο είναι το βασικό του θέμα; Το Monopeto.gr είναι αφιερωμένο στην ιστορία τής κλασσικής ανδρικής ένδυσης και στους τελευταίους ραπτες.
Είναι μια μίνι εγκυκλοπαίδεια του κλασσικού ανδρικού ενδύματος. Ο αναγνώστης θα βρεί πληροφορίες για υφάσματα, πληροφορίες για ράφτες, πληροφορίες για στυλ, πχ πως θα συνδυάσεις το τάδε σακκάκι με το τάδε παντελόνι, από τι υλικό είναι φτιαγμένο, ποιες ποιότητες υπάρχουν, τι ποιότητες υπάρχουν στα βαμβακερά., ποια είναι τα πολύτιμα υφάσματα, κσμίρια κλπ. Θα βρεί δηλαδή ότι πληροφορία χρειαστεί για να πάρει ο ίδιος την δική του απόφαση για το πως θέλει να πορευτεί στο μακρύ μονοπάτι του κλασσικού στυλ. Αλλά εκείνο που με ενδιαφέρει είναι το “μονοπετο” να έχει πραγματική πληροφορία να μην έχει λάιφστάυλ άποψη η ινφλουενσερ χαζομάρες. Να είναι εγκυκλοπαιδικό να παίρνει ο αναγνώστης αυθεντική, πραγματική γνώση που μπορεί να διασταυρώσει και με ξένα σάιτ που υπάρχουν πλέον είναι προσβάσιμα σε όλο τον κόσμο, αλλά αυτή η πληροφορία να υπάρχει και σε απλά ελληνικά. Γιατί όλα αυτά τα πράγματα και εγώ τα έμαθα διαβάζοντας ξένα βιβλία , ξένους συγγραφείς, ξένα σάιτ, παρακολουθώντας ντοκυμανταίρ και κάνοντας επιτόπιο ρεπορτάζ σε ραφεία, υφασματάδικα της Ελλάδος. Άρα εκεί ο αναγνώστης θα βρεί ένα μπούσουλα για το γιατί η γραβάτα μας πρέπει να αρχίζει εκεί που τελειώνει το παντελόνι , γιατί το παπούτσι πρέπει να είναι πιό σκούρο από το παντελόνι. Έχοντας αυτές τις βασικές γνώσεις θα μπορεί να είναι πάντα αξιοπρεπής και μέσα στο πλαίσιο του κλασσικού στυλ, εφόσον το επιθυμεί. Εφ’όσον έχει κατακτήσει αυτές τις γνώσεις και ξέρει δέκα βασικά πράγματα, μπορεί να πάρει τις δικές του αποφάσεις πως θέλει να προχωρήσει. Άμα θέλει μπορεί να σπάσει τους κανόνες, αλλά θα πρέπει πρώτα να τους μάθει. Γιατί πιστεύετε ότι εξαφανίσθηκαν οι κλασσικοί ράπτες; Γιατί στην δεκαετία του 80 και 90 έγινε ένα έγκλημα, όπου οι ράπτες αντί να μάθουν στα παιδιά τους την δουλειά και να τους πουν να συνεχίσουν την τέχνη, επειδή έβλεπαν το έτοιμο ρούχο να έχει κυριαρχήσει παντού, θεωρούσαν ότι το παιχνίδι έχει χαθεί και οδήγησαν τα παιδιά τους ακόμα και κάποια παιδιά που μπορεί να είχαν την κλίση σε αυτό στο να πάνε σε άλλα επαγγέλματα. Και αυτό το πληρώνουμε σήμερα που υπάρχει μια αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για το επί παραγγελία ρούχο και όλοι οι ράπτες αναζητούν χέρια, υπάρχουν έτοιμες επιχειρήσεις με πελατολόγια χιλιάδων ευρώ που αναζητούν την επόμενη μέρα και δεν την βρίσκουν γιατί δεν υπάρχουν νέα παιδιά που να ασχολούνται με την τέχνη.
Αυτό είναι το επόμενο στοίχημα του monopeto.gr να οδηγήσω νέα παιδιά που ίσως αναζητούν επαγγελματική διέξοδο προς αυτήν την κατεύθυνση γιατί είναι μια δουλεία με την οποία θα ζεις, θα ζεις καλά, σου ανοίγει πόρτες και ευκαιρίες, έχει πολύ ωραία κρυμμένα μυστικά και έχει πολύ ομορφιά Γιατί θα έπρεπε να διαλέξει κάποιος το χειροποίητο και όχι το έτοιμο ρούχο; Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει και όπως τον εκφράζει. Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για να προτιμήσεις ένα επί παραγγελία ένδυμα από ένα έτοιμο. Στο μυαλό μου ο πρώτος βασικός λόγος είναι ότι κανένα σώμα δεν είναι ίδιο. Όλα τα σώματα είναι διαφορετικά, υπάρχουν σώματα τα οποία έχουν μικρές ατέλειες, υπάρχουν σώματα που ανατομικά έχουν κάποια προβλήματα που θέλουν προσοχή και τα οποία μόνο ένας ράπτης μπορεί να επιλυφθεί πάνω τους και να βγάλει κάτι το οποίο είναι πραγματικά σωστό. Το δεύτερο θέμα είναι το θέμα της αισθητικής. Ας πούμε ότι πάμε εμείς οι δύο σε ένα κατάστημα με ρούχα και θέλουμε να πάρουμε ένα σακκάκι. Πες ότι πάμε σε ένα πολύ μεγάλο κατάστημα και έχει 500 σακάκια. Στο νούμερο μας ξέρεις πόσα θα έχει; Δέκα. Από αυτά τα δέκα που θα είναι στο νούμερο μας τα 7-8 δεν θα μας αρέσουν γιατί εμείς δεν ψάχνουμε αυτό το στυλ σακκάκι ψάχνουμε ένα άλλο στυλ σακκακιού. Τελικά πόσα έχει για εμάς; Δύο σακκάκια. Άρα είναι πολύ περιορισμένες οι επιλογές. Μπορεί να φαίνονται τεράστιες, αλλά στην πραγματικότητα είναι πάρα πολύ περιορισμένες. Ενώ αν πάς σε ένα ράπτη, θα σου βγάλει να διαλέξεις μέσα από εκατοντάδες υφάσματα, που σίγουρα θα βρείς κάποια που θα σου αρέσει και μετά αυτό το ύφασμα που έχεις επιλέξει θα είναι ακριβώς στα μέτρα σου. Έχεις πλήρη ελευθερία επιλογής
Τώρα το κόστος, το οποίο είναι μια άλλη συζήτηση, θα σου πώ το εξής: ότι σίγουρα ένα ραμμένο ρούχο, ένα ραμμένο σακκάκι δεν κοστίζει όσο ;ένα σακκάκι, όπως αυτά της fast fashion ώστε να τα βρούμε σε αυτά τα μαγαζιά των πολυθενικών, των οποίων τα 99% είναι πολυεστέρας. Σίγουρα όμως είναι φθηνότερο από κάποια branch, τα οποία είναι πολύ γνωστά και πολύ διαδομένα, που όμως αυτά είναι έτοιμα. Δηλαδή αγοράζεις κάτι που είναι φθηνότερο και ραμμένο στα μέτρα σου και που έχεις επιλέξει εσύ και έχεις δώσει λιγότερα από ότι θα πλήρωνες ένα έτοιμο επώνυμης μάρκας, σχεδόν το 1/ 3 της τιμής θα έλεγα, και ακόμα λιγότερα. Θα σου πώ για να έχεις μια τάξη μεγέθους ότι υπάρχει μια μάρκα που λέγεται Antolin που είναι μια πολύ καλή μάρκα. Ένα σακκάκι Antolin κάνει 8.000 ευρώ για να πας να το πάρεις έτοιμο. Σακκάκι ραμμένο στα μέτρα σου 400 ευρώ. Ποιό είναι πιο φθηνό; Βέβαια υπάρχει και σακκάκι Zara με 60 ευρώ, το οποίο όμως είναι φτιαγμένο από πολυεστέρα, είναι φτιαγμένο στο Βιετνάμ η στο Μπαγκλαντές, με συνθήκες γαλέρας η ακόμα και με παιδική εργασία πολλές φορές και τα λεφτά που θα δώσεις για αυτό το σακκάκι δεν θα πάνε στον ραφτη της γειτονιάς σου, όπου ο ράπτης θα πληρώσει το νοίκι του, θα πληρώσει το φροντιστήριο του παιδιού του η τα φρούτα από τον μανάβη της γειτονιάς, Θα πάνε στην τσέπη ενός υψηλόβαθμου στελέχους πολυεθνικής, που δεν θα γνωρίσεις ποτέ
Στο ClassiCon μιλάτε για την ηθική του χειροποίητου ρούχου. Θα θέλατε να μιλήσετε λίγο για αυτό; Εγώ αυτήν την στιγμή που μιλάμε φορώ παπούτσια που το έχει φτιάξει ο Νεκτάριος, παντελόνι που το έχει φτιάξει ο Στέλιος ο Πανδής, το πουκάμισο που το έχει φτιάξει η Γεωργία από το Γαλάτσι, την γραβάτα την έχει φτιάξει ο Γιώργος από την Λάρισα, το σακκάκι το έχει φτιάξει ο Βασίλης. Δηλαδή ξέρω αυτούς που έφτιαξαν τα ρούχα μου με το μικρό τους όνομα. Και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά και πάρα πολύ ευχάριστο. Προτιμώ να δώσω τα λεφτά μου σε έναν ανθρωπο ενισχύοντας την τοπική οικονομία, να δώσω τα λεφτά μου και να πιάσουν τόπο γιατί ταλεφτά μου γιατί τα δικά μου λεφτά τα πήρε η Γεωργία που μου έφτιαξε το πουκάμισο και είμαστε γείτονες στο Γαλάτσι και πλήρωσε το νοίκι της. Πήγε και πήρε ψωμί για τα παιδιά της, πήγε και πλήρωσε το φροντιστήριο της κόρης της, από το να τα δώσω κάπου αλλού που δεν ξέρω που θα πάνε. Αυτό είναι το ηθικό κομμάτι της υπόθεσης. Είναι το ποιός έφτιαξε τα ρούχα σου. Να ξέρουμε από που προήλθαν, ποια ιστορία έχουν τα ρούχα πίσω από τα ρούχα. Όσο για το περιβαλλοντολογικό είναι μια πονεμένη ιστορία, καθότι αυτήν την στιγμή ζούμε την μάστιγα του πολυεστέρα, το οποίο είναι το πιο φθηνό υλικό, το οποίο ουσιαστικά είναι υποπροϊόν της πετρελαιοβιομηχανίας και για αυτό βλέπουμε μπλουζάκια των 2 και των 3 ευρώ και σακκάκια των 30. Μην νομίζετε ότι είναι τίποτα παραπάνω. Αυτά να ξέρετε ότι αυταναφλέγονται και τα οποία εκτός του ότι δεν λιώνουν για 500 χρόνια όταν τα πετάξεις στις χωματερές, αυτήν την στιγμή υπάρχει τεράστιο θέμα στην Αφρική γιατί όλος ο ανεπτυγμένος κόσμος πετάει εκεί σωρηδόν αυτά τα ρούχα, Υποτίθεται ότι στέλνονται στα κέντρα ανακύκλωσης, αλλά αυτά τα κέντρα ανακύκλωσης δεν μπορούν να τα ανακυκλώσουν γιατί δεν ανακυκλώνονται λόγω πολυεστέρα και τα στέλνουν στην Αφρική και αυτή την στιγμή η Αφρική έχει μεγάλο πρόβλημα με τα σκουπίδια που τους πετάμε που είναι της fast fashion
Ένα άλλο θέμα είναι το εξής: αυτήν την στιγμή υπάρχει ένα θέμα με τα μικροπλαστικά. Μικροπλαστικά είναι πάρα πολύ μικρές ίνες χιλιοστό του χιλιοστού, τα οποία απελευθερώνονται από το πλυντήριο όταν το πλυντήριο πλένει πολυεστερικά ρούχα. Αυτές οι ίνες καταλήγουν μέσω του πεπτικού συστήματος στην θάλασσα, τις τρώνε οι μικροοργανισμοί, τους μικροοργανισμούς τους τρώνε τα ψάρια και τα μεγαλύτερα ψάρια τα τρώμε εμείς Εχει καταγραφεί σε έρευνα ότι στο στομάχι μας έχουμε όλοι μας 1 ½ με 2 πιστωτικές κάρτες πλαστικές από αυτήν την ιστορία. Ο μόνος τρόπος που μπορεί να αλλάξει αυτό είναι να αλλάξει η νοοτροπία μας και να εκπαιδευτούμε πάνω στις πρώτες ύλες, Δηλαδή όταν πάρεις κάτι που είναι από φυσικά υλικά από μαλλί, από βαμβάκι, από λινό δεν θα επηρεάσει τον πλανήτη , θα το έχεις περισσότερα χρόνια, θα συνεχίσεις να το φοράς, θα το μαντάρεις αν χρειαστεί δεν θα το πετάξεις με την μία. Έχεις έτσι ένα άλλο σεβασμό πάνω στο ρούχο εφόσον το έχεις ψάξει, έχεις κοπιάσει για αυτό, το έχεις πληρώσει κάτι παραπάνω γιατί το έχεις φτιάξει στα μέτρα σου, γιατί το έχεις ευχαριστηθεί. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος όχι για να καταναλώνεις, δεν με αρέσει η λέξη γιατί δεν υπάρχει κατανάλωση εκεί, αλλά υπάρχει επένδυση, επενδύεις στα ρούχα σου. Είναι το ClassiCon και το “Μονόπετο” μια προσπάθεια να αναδειχθεί ο κλασσικός τεχνίτης σε μια φάση που θυμίζει το παλιό Arts & Crafts; Φυσικά και είναι. Να μιλήσουμε για το ClassiCon Ti είναι το ClassiCon; Είναι μια έκθεση που θα γίνει το ερχόμενο Σαββατοκύριακο 21 και 22 Οκτωβρίου στο Ξενοδοχείο President Ξεκινάει στις 11 το πρωί και τελειώνει στις 9 το βράδυ, όπου εκεί ο επισκέπτης θα έρθει και θα δεί με τα ίδια του τα μάτια τους τεχνίτες θα του απαντήσουν οι επαγγελματίες στις ερωτήσεις του, θα δει υφάσματα, θα χαϊδέψει αυτά τα υφάσματα, θα κάνει την δική του έρευνα αγοράς σε τιμές και υπηρεσίες και θα έρθει σε επαφή με κάτι που πολλοί θεωρούν ότι είναι ελιτίστικο, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Θα έρθει σε επαφή με το κατά παραγγελία ένδυμα και υπόδημα και θα το δεί με τα μάτια του ότι αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν γύρω μας, είναι προσιτοί και είναι προσβάσιμο και αυτό που προσφέρουν είναι μοναδικό και αξίζει όχι μόνο να στηριχθούν αλλά όλο αυτό να στηριχθεί και να συνεχίσει.
Γιατί πρέπει να σου πώ Γιώργο ότι στην Αγγλία στην Σάβιλ Ρόου (κλασσικός δρόμος στο Λονδίνο που θεωρείται η μέκκα του κατα παραγγελία ενδύματος που προτιμάται ακόμα και απο βασιλιάδες, ροκ σταρς κλπ) και στην Ιταλία όπου πάνε εκατοντάδες παιδιά από όλον τον κόσμο από την Ιαπωνία, από την Ινδία για να μάθουν την τέχνη. Εμείς έχουμε αυτούς τους ραφτάδες εδώ που μπορούν να διδάξιυν την νεά γενιά , μπορούμε να φτιάξουμε κάτι καινούργιο,να φτιάξουμε ένδυμα Made in Greece εξ’ολοκλήρου. Και αυτός είναι ο στόχος, είναι να δείξουμε ότι υπάρχουν αυτοί οι τεχνίτες και αξίζει να τους στηρίξεις και αξίζει να συνεχίσει αυτή τέχνη να υπάρχει στην Ελλάδα.
Εγώ πάντα θεωρούσα όλα αυτά μια προσπάθεια να στηριχθεί η μικρομεσαία επιχείρηση, που οφείλει να είναι η βάση της οικονομίας κατά Αριστοτέλη Είναι γιατί ο ράπτης θα πάρει τα λεφτά που του έδωσα για το σακκάκι και θα τα δώσει και αυτός στην τοπική οικονομία Τι τεχνίτες θα υπάρχοουν στο ClassiCon; Θα έχουμε υποδηματοποιούς, θα υπάρχουν άνθρωποι που φτιάχνουν χειροποίητες ζώνες για παντελόνια, θα υπάρχουν άνθρωποι που φτιάχνουν γραβάτες, άνθρωποι που φτιάχνουν πουκάμισα, άνθρωποι που φτιάχνουν παντελόνια, Ελπίζω να έχουμε το σύνολο των τεχνιτών. Ελπίζω του χρόνου να καταφέρουμε να έχουμε ανθρώπους που φτιάχνουν χειροποίητο τζην στην Ελλάδα, και γενικότερα να αναδείξουμε τον Έλληνα τεχνίτη, αλλα γενικότερα τον τεχνίτη που ζει στην Ελλάδα και προσφέρει, είτε είναι μετανάστης είτε οτιδήποτε άλλο.
Το μπαρμπέρικο πως κολλάει στο ClassiCon; Οι παλιοί έλεγαν ότι ο ράπτης και ο μπαρμπέρης είναι οι ψυχολόγοι της γειτονιάς. Το μπαρμπέρικο κολάει ως εξής: όταν βάζουμε το καλό μας το κουστούμι, θα ρίξουμε και την ξούρα μας, θα φροντίσουμε και την εξωτερική μας εμφάνιση. Το μπαρμπέρικο είναι και αυτό μια παραδοσιακή επιχείρηση, μία τοπική επιχείρηση που δεν αντιμετωπίζει εξαφάνιση όπως οι ράπτες, αλλά αξίζει και αυτή να στηριχθεί Διαλέξατε και ένα μπαρμπέρη που είναι και δανδής Το μπαρμπέρικο το ήθελα γιατί ο Παναγιώτης Γρηγορίου, ο ιδιοκτήτης του 1900 The Barber Shop είναι η ενσάρκωση του κλασσικού στυλ στην Ελλάδα, είναι ένας άνθρωπος που ντύνεται γιατί έτσι το γουστάρει, δεν βγαίνει σε καμμία φωτογραφία, δεν προβάλλει τον εαυτό του, είναι πάντα διακριτικός, τον έχω πιέσει να μου πεί τριακόσιες φορές να μου ποιός είναι ο ράφτης του και δεν μου λέει και καλά κάνει και ήθελα να είναι στην γιορτή του κλασσικού στυλ και αυτή η λεπτομέρεια και αυτή η πτυχή.
Εσείς τι περιμένετε από τον κόσμο στο ClassiCon; Εγώ περιμένω καυτ’αρχήν να γίνει γιατί έχω πιεστεί πάρα πολύ για να γίνει αυτή η ιστορία. Θέλω να έρθει ο κόσμος να περάσει καλά, να περάσουν καλά οι εκθέτες, να γίνει μια ωραία γιορτή, να το ευχαριστηθούμε όλοι, να δείξουμε σε όλον τον κ΄σομο ότι το ελληνικό κλασσικόστυλ είναι εδώ , ότι υπάρχει συνέχεια, να δε΄ξουμε ότι οι έλληνες ράφτες αξίζουν όσο και οι ξένοι συνάδελφοι τους και δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν σε μια τέτοια σύγκριση Να γίνει το ClassiCon μια αφορμή να μαζευόμαστε να περνάμε καλά να βλέπουμε καινούργια πράγματα, καινούργια υφάσματα , κανούργιες προτάσεις από τους παραδοσιακούς ράφτες και αυτή η παρέα να μεγαλώνει κάθε χρόνο. Αυτος είναι ο στόχος μας |
“Υπάρχει μια ηθική και περιβαλλοντολογική συνισταμένη στην αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για το χειροποίητο κλασσικό στυλ” Συνέντευξη με τον Γιώργο Αθανασόπουλο του ClassiCon
