του Παναγιώτη Ανδριόπουλου
Σαν ανοίξεις την Συλλογή Εθνικών Ασμάτων του εκ Θήρας Μουσικοδιδασκάλου Αντωνίου Ν. Σιγάλα (εν Αθήναις 1880, επανέκδοση Κουλτούρα 2002), ο πρώτος ύμνος που θα δεις, σε βυζαντινή σημειογραφία και ήχο γ’ είναι στον Δία, με τον τίτλο: “Δέησις προς τον Θεόν υπέρ των Ελλήνων” και εννοεί υπέρ της των Ελλήνων ανεξαρτησίας.
Ζευ, Θεέ Θεών τε και ανδρών ομού πάντων βασιλεύ…
Έκπληξον, κεραυνοφόρε! τους εχθρούς των σοφών Γραικών.
Ρίψον βροντώδη σου τον κεραυνόν, Θεέ κατά των ανταρτών.
Φθάνει πλέον, αγκυλομήτα Ζευ! Ελλήνων τα κακά…
Βρόντησον, υψιβρεμετ’ ερίγδουπε! βρόντον τρομερόν…
Η «Συλλογή Εθνικών Ασμάτων» του Αντωνίου Σιγάλα περιλαμβάνει 400 άσματα εξωτερικά που είναι τονισμένα με τα σημάδια της βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής. Άσματα του ελληνικού λαού που συλλέχθηκαν από τον Σιγάλα την εποχή εκείνη σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Τα άσματα διαιρούνται σε «Ύμνους και Δεήσεις, Ηρωικά, εγχώρια, εθνικά, Βυζαντινά, Επτανησιακά, Ευρωπαϊκά, Κρητικά, Ρωσικά, Διάφορα, Αστεία, Κώμους, Σύμμικτα χορικά, Σχολειακά, Κάλαντα, Γαμήλια, Υπνωτικά και θρήνους».
Αφιερώνω την ανάρτηση αυτή σε όσους …ξιφουλκούν κατά τις προεκλογικές αυτές μέρες με φόντο τον Δία (sic), στους παγανιστές – αρχαιολάτρες που μάλλον αγνοούν τον ύμνο στον Δία τονισμένο σε βυζαντινή παρασημαντική και στους χριστιανούς που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους μπροστά σε κάθε τι αρχαιοελληνικό κ.ο.κ.
